Δεν ξέρω πόσο «αίσιον, ευτυχές και σωτήριον» θα είναι τελικά το 2018. Όλ’ αυτά που στην καθιερωμένη υπερβολή τους καλά είναι για πρωτοχρονιάτικες ευχές. Στην πράξη στραβώνει το πράμα. Μπορούμε ωστόσο να περιμένουμε, με σχετική βεβαιότητα, πως το 2018 θα είναι καλύτερο για τη χώρα και τον λαό μας. Τουλάχιστον από τα οχτώ προηγούμενα χρόνια της μιζέριας. Όλες οι ενδείξεις, εκτός συγκλονιστικού αρνητικού απροόπτου φυσικά, προς τα εκεί οδηγούν. Για έναν καλύτερο, ίσως και πολύ καλύτερο καινούργιο χρόνο…
Το «καλύτερο» για τον καινούργιο χρόνο δεν πρόκειται ωστόσο να ’ρθει από μόνο του, διά μαγείας. Το γεγονός και μόνο ότι τον Αύγουστο του 2018 τελειώνουν τα Μνημόνια δεν αρκεί. Δεν πρόκειται τότε να πέσουν από τον ουρανό τα «καλύτερα». Ούτε πρόκειται να φτάσουμε ώς εκεί κλείνοντας τα μάτια και περιμένοντας. Δεν θα ναι απλός περίπατος η πορεία. Απαιτείται προετοιμασία σοβαρή, με σταθμούς και με στόχους. Απαιτείται, μ’ άλλα λόγια, σχέδιο. Για το διάστημα από σήμερα ώς τότε. Αλλά εξίσου σοβαρό και μελετημένο σχέδιο για μετά.
Απαιτείται πρώτα – πρώτα η εξασφάλιση της «καθαρής εξόδου». Με όσο γίνεται λιγότερα και ελαφρότερα «εποπτικά» βαρίδια. Και τούτο, σε κάποιο βαθμό, εξαρτάται από μας τους ίδιους. Αν κατορθώσουμε να εξασφαλίσουμε ισχυρό μαξιλάρι ασφαλείας. Κι αν επιπλέον κερδίσουμε τα κατά το δυνατόν περισσότερα στη διαπραγμάτευση για το χρέος, που ακολουθεί στους πρώτους μήνες του νέου χρόνου. Ίσως μάλιστα είναι τότε η κατάλληλη στιγμή να βάλουμε στο τραπέζι και το ζήτημα των πλεονασμάτων.
Το διεθνές περιβάλλον μάλλον είναι ευμενές αυτή την ώρα. Ιδιαίτερα το ευρωπαϊκό περιβάλλον. Έχουμε, βλέπετε, κερδίσει ως χώρα σε αξιοπιστία όσο ποτέ. Γεγονός που προκύπτει πανηγυρικά από τις δηλώσεις όλων, χωρίς εξαίρεση, των Ευρωπαίων αξιωματούχων. Έτσι ώστε η τέταρτη αξιολόγηση, εκεί κατά την άνοιξη, να καθορίσει, με όσο θετικότερους όρους, τις «τεχνικές» εξόδου από τα Μνημόνια και από την επιτροπεία. Την ομαλή επιστροφή στην κανονικότητα…
Να δει ο λαός ότι τον αφορά
Χρειάζεται πρώτα-πρώτα, τώρα με την έναρξη του νέου χρόνου, ο Αλέξης Τσίπρας να εξηγήσει στο λαό, όσο πιο καθαρά γίνεται, τι ακριβώς σημαίνει στην πράξη η έξοδος από τα Μνημόνια. Και κατά τι πρακτικά τον επηρεάζει. Θα πρέπει επιπλέον να ξεκαθαρίσει τι περιθώρια ελευθερίας κινήσεων θα διαθέτει από κει και πέρα η ελληνική κυβέρνηση. Και, κυρίως, να εξηγήσει πώς σκοπεύει να αξιοποιήσει αυτά τα περιθώρια.
Ακούμε κατά καιρούς διάφορα αποσπασματικά. Για αύξηση του κατώτατου μεροκάματου, για μερική επιστροφή του 13ου μισθού, για «λελογισμένες» φοροελαφρύνσεις, για μείωση του ΕΝΦΙΑ, για μεγαλύτερη ανακούφιση των πιο αδύναμων, των περισσότερο πληγέντων από την κρίση κοινωνικών στρωμάτων. Στο πλαίσιο της διακηρυγμένης «ταξικής μεροληψίας» της σημερινής κυβέρνησης. Ε, λοιπόν, θα πρέπει όλ’ αυτά να τα δούμε, να τα μάθουμε κατά το δυνατόν συγκεκριμένα, επίσημα και υπεύθυνα.
Είναι αυτός ο μόνος τρόπος να ανατραπεί το κλίμα απαισιοδοξίας το οποίο διακατέχει την ελληνική κοινωνία εδώ και οχτώ χρόνια. Και το οποίο, αν και κάπως περιορισμένο πλέον, διατηρείται ώς και σήμερα. Και που δεν μπορεί να ανατραπεί παρά μόνο αν ο λαός δει, καταλάβει και πειστεί ότι τον αφορά ευεργετικά η έξοδος από τα Μνημόνια. Γιατί το κλίμα, η αίσθηση δηλαδή που έχει ο Έλληνας πολίτης κοιτάζοντας το μέλλον του, είναι αυτό ακριβώς που θα καθορίσει από εδώ και μπρος την συμπεριφορά του…
