Πίσω από τους αριθμούς μπορεί και να βρίσκονται οι πολιτικές προθέσεις. Και πίσω από τις προθέσεις, μπορεί να κρύβεται η αγωνία της, εκ του ασφαλούς, δικαίωσης: Δια της όψιμης επιστροφής στον τόπο των μεγάλων λαθών, και του δημοσιονομικού «εγκλήματος» επίσης.

Σε συνθήκες… κανονικότητας, η χθεσινή έκθεση World Economic Outlook του ΔΝΤ με τις ετήσιες μακροοικονομικές προβλέψεις για την Ελλάδα δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την επιτομή μιας αμιγώς τεχνοκρατικής ανάλυσης. Μετά όμως από οκτώ μνημονιακά χρόνια αποτυχημένων προβλέψεων, καταστατικών παραβιάσεων, λάθος πολλπλασιαστών και της μεγαλύτερης εσωτερικής υποτίμησης εν καιρώ ειρήνης στα παγκόσμια χρονικά, η έκθεση παραπέμπει απλώς σε… διαπραγματευτική πλατφόρμα: Την πλατφόρμα με την οποία θα εκκινήσει το Ταμείο την διαπραγμάτευση προκειμένου να παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα και να βάλει και την δική του υπογραφή στην επιτυχή – όπως έχει προαποφασίσει η ευρωπαϊκή πλευρά των δαενιστών – ολοκλήρωσή του.

Το «παιχνίδι» με τους αριθμούς

Οι ίδιοι οι αριθμοί της έκθεσης αποτυπώνουν την πολιτική αυτή πρόθεση αλλά και τους όρους με τους οποίους θα προσέλθει το ΔΝΤ στο τραπέζι της τελικής διαπραγμάτευσης, η οποία ουσιαστικά ξεκινά αυτή την Παρασκευή στην συνάντηση του Washington Club (του ισχυρού πυρήνα των δανειστών) στην Ουάσιγκτον. Σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, και με όση αξιοπιστία μπορούν να έχουν πλέον οι προβλέψεις του Ταμείου, το ΔΝΤ αναθεωρεί προς τα κάτω τις προβλέψεις του για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας το 2018 και το 2019. Για εφέτος αναμένει πλέον αύξηση του ΑΕΠ 2% εναντι 2,6% που προέβλεπε το περασμένο φθινόπωρο, και έναντι 2,3% που είναι η εκτίμηση της ελληνικής κυβέρνησης στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Ακόμη πιο χαμηλά βάζει τον πήχη της ανάπτυξης για την επόμενη κρίσιμη χρονιά, εκτιμώντας ότι το 2019 το ΑΕΠ θα αυξηθεί μόνον κατά 1,8%.

Αυτά τα νούμερα, σε απλή μετάφραση, σημαίνουν ότι, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, βιώσιμο χρέος δύσκολα βγαίνει. Και ως εκ τούτου, η Κριστίν Λαγκάρντ θα μπορεί να πει την Παρασκευή στην Ουάσιγκτον ότι, για την διασφάλιση αυτής της βραχυπρόθεσμης βιωσιμότητας, απαιτείται η εφαρμογή των ήδη ψηφισμένων μέτρων (περικοπές συντάξεων και μείωση αφορολόγητου) του 2019-2020.

Περιέργως πως, όμως, τα νούμερα μάλλον βγαίνουν μεσοπρόθεσμα: Στις εκτιμήσεις της ίδιας έκθεσης ο πήχης της ανάπτυξης σε ορίζοντα τετραετίας, δηλαδή για το 2023, ανεβαίνει στο 1,9% και, ουσιαστικά, διπλασιάζεται σε σχέση με την αντίστοιχη προηγούμενη πρόβλεψη του Ταμείου. Ηακριβώς προηγούμενη πρόβλεψη τετραετίας, του Οκτωβρίου του 2017 για το 2021, έδινε αύξηση του ΑΕΠ μόλις κατά 1%.

«Εκπτώσεις» στην ρύθμιση του χρέους

Το «κλειδί» εδώ ίσως βρίσκεται στο γεγονός ότι η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής απόσταση μεταξύ των προβλέψεων ΔΝΤ και Ευρώπης αφορά την μεσο-μακροπρόθεσμη αναπτυξιακή δυναμική της ελληνικής οικονομίας, η οποία είναι κι εκείνη που έχει το μεγαλύτερο βάρος στην ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους. Εν ολίγοις, το ΔΝΤ «ψαλιδίζει» τις βραχυπρόθεσμες προβλέψεις που επηρεάζουν την εφαρμογή των μέτρων και αντίμετρων του 2019-2020 και ανεβάζει προς τα πάνω τις προβλέψεις εκείνες που συνδέονται κυρίως με την αναγκαία απομείωση του χρέους. Σε πολιτικούς όρους, δηλαδή, κατεβάζει τις απαιτήσεις του απέναντι στους ευρωπαίους σε ό,τι αφορά την έκταση της ελάφρυνσης του χρέους.

Τα πλεονάσματα

Το πλήρες πλαίσιο του «παζαριού» αυτού μάλλον θα αποτυπωθεί σήμερα, στην δεύτερη έκθεση του Ταμείου που θα δοθεί στην δημοσιότητα και αφορά το δημοσιονομικό σκέλος, ήτοι τα πλεονάσματα. Πέρσι το καλοκαίρι, το ΔΝΤ επέμενε ότι το φετινό πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι 2,2% και μόνον εάν εφαρμοστούν τα μέτρα του 2019-2020 θα διασφαλιστούν μεσοπρόθεσμα πλεονάσματα της τάξης του 3,5%. Εάν και οι σημερινές προβλέψεις παραμείνουν στην ίδια κλίμακα, το Σαββατοκύριακο στην Ουάσιγκτον μάλλον δεν θα είναι ευχάριστο για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Εκτός εάν η ευρωπαϊκή πλευρά των δανειστών, και δη ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Ολαφ Σολτς, δεν θεωρεί πλέον αμετάκλητους και αδιάρρηκτους τους δεσμούς της με το Ταμείο…

Πηγή: Tvxs