Εγώ το χάρηκα. Μπορεί να μην αποτελεί λύση, μπορεί πράγματι να δημιουργείται μείζον ζήτημα με την εγχώρια βιομηχανία και κυρίως με τους μεροκαματιάρηδες του κλάδου, ωστόσο όποτε σκέφτομαι την διακοπή του πρωταθλήματος μετά τα έκτροπα της Τούμπας, ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου. Χαίρομαι πρόσκαιρα, και αμέσως μετά θυμάμαι (παρότι μοιάζει να έχουν περάσει αιώνες) ότι παρακολουθώντας αγώνες στο γήπεδο του Πύργου, είχα έρθει από μικρός σε επαφή με την ακατανίκητη καφρίλα και ηλιθιότητα του τυφλού οπαδισμού. Τότε, με τα μάτια της παιδικής αθωότητας είχα λατρέψει το γήπεδο και την μεθυστική χυδαιότητα της εξέδρας. Θαύμαζα τους «βάρβαρους» οι οποίοι χωρίς ίχνος ντροπής, εξαπέλυαν απίστευτες ύβρεις εναντίον διαιτητών, εποπτών, αθλητών, και φυσικά των οικογενειών τους. Τα ίδια και χειρότερα ίσχυαν για τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας. Μόνο καθαρό μίσος και χολή.

Κάποια στιγμή όμως μεγάλωσα και όχι μόνο έπαψα να θαυμάζω όλη αυτήν την επίδειξη και εκτόνωση βαρβαρικών ενστίκτων προς πάσα κατεύθυνση, αλλά άρχισα να τους αποστρέφομαι. Σύντομα έφτασα να βρίσκω ακόμη και την ιδέα ενός αγώνα αποκρουστική, μόνο και μόνο επειδή όλοι αυτοί θα ήταν εκεί. Τα επόμενα χρόνια έφτανα στα όρια της αγανάκτησης με τους άρρωστα –πράγματι περί αρρώστιας πρόκειται– φανατισμένους, οι οποίοι είχαν ψύχωση με την ομάδα και φυσικά τον προέδρο. Ο πρόεδρος στο ποδόσφαιρο (όχι μόνο το ελληνικό) είναι θεσμός. Για τους ανεγκέφαλους δεν έχει καμία σημασία αν η «προεδράρα» αγόρασε την ομάδα χθες. Δεν έχει καμία σημασία αν είναι εγκληματίας, μαφιόζος, αν πουλάει ναρκωτικά, αν κάνει λαθρεμπόριο καυσίμων, αν εμπορεύεται όπλα ή γυναίκες. Ο πρόεδρος είναι ιερή αγελάδα και κανείς δεν τολμά να τον ακουμπήσει γιατί ταυτόχρονα τα βάζει μαζί τους. Ακριβώς γι’ αυτό αγοράζουν ομάδες οι ισχυροί παράγοντες: Για να γίνουν ισχυρότεροι. Διοικώντας μία ομάδα, ασκείς σχεδόν την ίδια πολιτική επιρροή που ασκεί ένα μέσο ενημέρωσης. Εάν δε έχεις και τα δύο, είσαι κυβέρνηση, κι ας μην σε ψήφισε ποτέ κανείς.

Κάπως έτσι έφτασα τελικά να περιφρονώ τους κακόμοιρους που τους έπνιγε η πίκρα και ο πόνος για την ομάδα, αγνοώντας παντελώς ότι στην πραγματικότητα έχουν καταστεί οικειοθελώς πειθήνια όργανα ενός ιδιότυπου κομματικού στρατού. Μπορεί να τους αδικούν χίλιες φορές την μέρα. Καμία αδικία δεν μετράει μπροστά στην αδικία της ομαδάρας. Λυπηρά υποκείμενα που νοηματοδοτούν τον βίο τους προσκυνώντας σώβρακα και φανέλες, όπως τραγουδούσε κάποτε κι ο Τζιμάκος. Ας ευχηθούμε ότι στο μέλλον δεν θα τους δοθεί ξανά η ευκαιρία να προσκυνήσουν και κουμπούρια.