Κανείς δεν ξέρει το πού, το πώς και το πότε θα πεθάνει. Ή σχεδόν κανείς, εφόσον σε ορισμένες περιπτώσεις η επιστήμη είναι πλέον σε θέση να προγνώσει με σχετική ακρίβεια τις συνθήκες ενός προδιαγεγραμμένου τέλους. Γενικά οι άνθρωποι προτιμούν να μην γνωρίζουν και σωστά αφού αν ήταν δυνατή μία τέτοια γνώση θα καταδίκαζε μοιραία το υπόλοιπο της ζωής τους.

Άλλωστε, και φιλοσοφικά να το πάρουμε, το ενδιαφέρον ήταν πάντα για το μετά και ποτέ για το πότε! Τι γίνεται μόλις πεθάνουμε; Ή, διατυπωμένο κατά το φιλοσοφικά ορθότερον, πού πηγαίνει η ανθρώπινη ψυχή μετά τον θάνατο του οδυνηρά φθαρτού σώματος; Ιδού το ερώτημα που απαντήθηκε με τόσους πολλούς και τόσο διαφορετικούς τρόπους ανά τους αιώνες. Θρησκείες δημιουργήθηκαν ακριβώς πάνω σε αυτή τη βάση και την απάντηση την οποία έδιναν. Κανείς δεν ήθελε να μάθει πώς θα φύγει από τη ζωή αλλά όλοι ήθελαν να μάθουν αν τους περιμένει κάτι καλύτερο μετά απ’ αυτήν.

Αλλά πάλι το γεγονός ότι ένας 77χρονος πεθαίνει περιμένοντας στην ουρά για να πληρώσει τη ΔΕΗ, αυτό πια σε κάνει να αμφιβάλεις. Το ρεπορτάζ λέει ο άνθρωπος περίμενε την σειρά του μαζί με άλλους που είχαν σχηματίσει ουρές, στις 7.30 το πρωί, προκειμένου να εξασφαλίσει χαρτάκι προτεραιότητας. Όταν άνοιξαν οι πόρτες, στριμώχτηκε στην ουρά και στην τζαμαρία που βρισκόταν δίπλα του, λιποθύμησε και αυτό ήταν δυστυχώς για τον άτυχο ηλικιωμένο.

Άραγε αν ήξερε εκείνο το μοιραίο πρωινό που άνοιγε τα μάτια του ότι λίγη ώρα αργότερα θα έσβηνε τόσο «άδοξα», θα πήγαινε να πληρώσει τον λογαριασμό; Πώς όμως να το γνωρίζει αφού κανείς δεν έχει προειδοποίηση; Η ζωή δεν προειδοποιεί. Έτσι, ξυπνάς όπως κάθε άλλη μέρα, νομίζοντας ότι θα είναι μία από τα ίδια και τελικά καταλήγεις να ξεψυχάς σε μία ουρά. Ας ελπίσουμε μόνο να πήγε κάπου καλύτερα, χωρίς στενοχώριες, χωρίς άγχη και κυρίως χωρίς ουρές.