Στα ίδια μέρη…

Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα κάτι περισσότερο. Ούτε αυτί να ιδρώσει, ούτε γάτα να σκιστεί, ούτε να σηκωθεί κανείς βιαστικά από την αναπαυτική, δερμάτινη καρέκλα του για να κάνει τη δουλειά.

Μέρα με τη μέρα η Ηλεία βυθίζεται σε έναν ολοένα και πιο βαθύ ύπνο και αυτοί, αντί να την ξυπνήσουν, να ταρακουνήσουν κάπως τα πράγματα, την σκεπάζουν με τα βαριά υφάσματα της επανάπαυσης και του εφησυχασμού, οδηγώντας την με μαθηματική ακρίβεια στον λήθαργο.

Μην ακούτε τι λένε. Τα λόγια τους δεν πείθουν πια γιατί τα παίρνει ο αέρας. Τα έχουμε ακούσει πολλές φορές. Τα πρόσωπα αλλάζουν αλλά το παραμύθι είναι πάντοτε το ίδιο. Ήμουνα νιος και γέρασα που λένε.

Τριάντα χρόνια ακούω για δρόμους, για σιδηροδρόμους, για αεροδρόμια, για αεροπλάνα και βαπόρια, για υποδομές, για έργα πνοής, κλπ. Όλο «για» και «θα». Λάδι πολύ, τηγανίτα τίποτα, για να μεταχειριστώ μία αγαπημένη φράση του ηλειακού λαού, ο οποίος ίσως ακόμη και σήμερα δεν έχει αντιληφθεί πως κάθε μέρα που περνά χωρίς απτά αποτελέσματα ισοδυναμεί με ένα σκαλοπάτι πιο κάτω˙ για όλα αυτά που έπρεπε να έχουν γίνει και δεν έγιναν, αλλά και που δεν φαίνεται ότι θα γίνουν ούτε στο μέλλον.

Πρωτιές σημειώνουμε βεβαίως αν και αρνητικές, όπως στα ποσοστά ανάπτυξης και ανεργίας. Εν κατακλείδι, λαέ της Ηλείας, είμαστε άξιοι της τύχης μας και η απόδειξη συνοψίζεται στο πολιτικό προσωπικό που έχουμε εκλέξει να ηγείται του νομού.

Τα σφάλματα είναι πολλά αλλά το μεγαλύτερο έγκειται στην ανικανότητα όλων αυτών των τοπικών μονάδων να μετασχηματίζονται κατά περίπτωση σε συλλογικές οντότητες, διεκδικώντας οργανωμένα και δυναμικά στρατηγικές επιλογές, τις οποίες έχει ανάγκη η περιοχή προκειμένου να ορθοποδήσει. Αυτό ακριβώς κάνουν «οι άλλοι», που παρουσιάζονται σαν μια γροθιά σε κάθε τοπικιστικό διακύβευμα.

Γι’ αυτό, η Ηλεία θα συνεχίσει και πάλι τον ύπνο της, με τη μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά θα χάσουν όλοι από το όνομα και την κατεύθυνση της περιβόητης καμπάνιας και όχι μόνο ο φτωχός συγγενής.