Πολλά, πάρα πολλά έχουν γραφτεί, ειπωθεί, τραγουδηθεί για την μητέρα. Αλλά για τον πατέρα; Γι’ αυτήν την «μοναχική» φιγούρα, λίγα λόγια θα βρει κανείς ανάμεσα στους στίχους των ποιητών και τις αποστροφές των λογίων. Λες και δεν είναι σάρκα από την σάρκα τους; Λες και δεν πληγιάζει σαν πονούν τα παιδιά του. Πάει καιρός που με ταλάνιζε το μυστηριώδες αίνιγμα της άνισης μεταχείρισης. Μπορεί να μην βρήκα ακόμη την λύση, ωστόσο πρόσφατα ανακάλυψα τυχαία κάτι εξίσου σημαντικό: Μια ιστορία που διηγείται τί σημαίνει να είσαι πατέρας.

Είχε δεν είχε κανά χρόνο που είχε χάσει τον πατέρα του. Ρουφούσαμε γουλιά γουλιά το εξαίσιο δηλητήριο από τα ποτήρια μας, καθώς η κουβέντα πέρασε ανεπαίσθητα όσο και απροσδόκητα στην οικογένεια και τα άπειρα συμπαρομαρτούντα της. Δεν είχε μιλήσει επί της ουσίας σε κανέναν μας από τότε που τον είχε χάσει, όμως σήμερα έδειχνε έτοιμος να μοιραστεί κάτι. Το μόνο το οποίο αισθάνομαι την ανάγκη (για λόγους κατανόησης και μόνο) να προλογίσω είναι πως επρόκειτο για έναν πάρα πολύ καλό άνθρωπο, που βρισκόταν πάντοτε κοντά στα παιδιά και την οικογένεια του.

Όποτε είχαμε την χαρά να μας υποδεχτεί στο εξοχικό τους, το οποίο είχαν μετατρέψει μαζί με την γυναίκα του σε μόνιμη κατοικία για τα (πρώιμα) γεράματα ήταν χαμογελαστός, ανοιχτός στην παρέα και εξαιρετικά επιδέξιος στα τεχνικά-πρακτικά ζητήματα, τα οποία επέλυε με την χαρακτηριστική άνεση εκείνου που ξέρει… Φαινόταν άλλωστε κι από το ίδιο το σπίτι, το οποίο είχε δουλέψει στο χέρι κομμάτι-κομμάτι. Μέχρι και το τελευταίο βότσαλο, μέχρι και η πιο ασήμαντη φαινομενικά λεπτομέρεια έφερε την υπογραφή του. Καταλάβαινε μάλλον ότι θα έμενε εκεί για πάντα.

Κάποτε λοιπόν, όπως μας διηγήθηκε ο γιος του, ενώ συμμάζευαν κι έκαναν διάφορα μερεμέτια στους πλείστους εξωτερικούς χώρους του σπιτικού, είδε τον πατέρα του να χαράσσει κάτω στο τσιμεντένιο δάπεδο, σε ένα από τα μονοπατάκια της αυλής, την λέξη «ρεύμα». Όταν τον ρώτησε γιατί, εκείνος απάντησε κάπως έτσι: «Εσείς δεν θα κληρονομήσετε μια μέρα αυτό το σπίτι;». Ο γιος έγνεψε καταφατικά. «Ε, εσένα παιδάκι μου το κεφάλι σου δεν είναι για τέτοια πράγματα. Είναι φτιαγμένο για άλλους, ανώτερους λογισμούς. Επειδή όμως με το ρεύμα δεν παίζουν, καλύτερα να το γράψω για να είμαι σίγουρος πως θα το δείτε και δεν θα πέσετε κατευθείαν πάνω στα καλώδια. Κατάλαβες;». Πάνε χρόνια από τότε αλλά μόλις πριν από λίγες μέρες πέρασε από εκείνο το συγκεκριμένο σημείο και το βλέμμα του έτυχε να πέσει πάνω στην πατρική υπενθύμιση. Για μια στιγμή ένιωσε τι σημαίνει να είσαι πατέρας.

Υγ. Οι μπαμπάδες γιορτάζουν την τρίτη Κυριακή κάθε Ιούνη αλλά είναι ελάχιστοι εκείνοι οι οποίοι το γνωρίζουν ή το θυμούνται.