Ραντεβού με την Ιστορία

Η ηγεμονία των δύο κομμάτων εξουσίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) στο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώθηκε μετά την μεταπολίτευση κράτησε 35 ολόκληρα χρόνια. Με εναλλαγές και με το ΠΑΣΟΚ να παίρνει τη «μερίδα του λέοντος», τα δύο κόμματα που αντιπροσώπευαν κατά την έκφραση του αείμνηστου Κουτσόγιωργα «δυο διαφορετικούς κόσμους», διακυβέρνησαν τη χώρα χωρίς ούτε μια φορά η κοινοβουλευτική αριστερά να μπορέσει να αμφισβητήσει ή να διαταράξει το δικομματικό σύστημα εξουσίας που επικράτησε όλα αυτά τα χρόνια. Σίγουρα οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι και των δύο κομμάτων έχουν πολλά να πουν υπέρ και πολύ περισσότερα κατά για τα έργα και τις ημέρες της κάθε πλευράς όσο βρίσκονταν στην εξουσία. Όμως αυτός ο απολογισμός είναι υπόθεση που θα καταγράψει με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα ο ιστορικός του μέλλοντος.

Κανείς όμως δεν μπορεί να αναιρέσει την αναντίρρητη αλήθεια ότι στα τριάντα πέντε αυτά χρόνια χρέωσαν –με διαφορετικές επιδόσεις αν θέλετε- τη χώρα με το δισθεόρατο ποσό των 300 και πλέον δισεκατομμυρίων ευρώ. Όπως κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχθεί ότι ακόμα κι όταν οι δυο αυτοί «διαφορετικοί κόσμοι» αναγκάστηκαν να συνυπάρξουν για να διατηρήσουν τα κεκτημένα της εξουσίας, συνέχισαν να συμπεριφέρονται σα να μην έχουν καμιά ευθύνη για την καταστροφική αυτή επιλογή και τις επιπτώσεις της που βιώνει σήμερα ολόκληρη η κοινωνία. Ούτε ότι η δημοσιονομική διαχείριση της κρίσης που επέλεξαν ή τους επέβαλε το ιδεολογικά φίλιο σημερινό πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης είναι ατελέσφορο και αδιέξοδο και το μόνο που κατορθώνει είναι να συσσωρεύσει νέα βάρη στις πλάτες ενός καθημαγμένου λαού.

Είναι γεγονός ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου διαβλέποντας τότε την ανάγκη αλλαγής των συντηρητικών επιλογών που κυριαρχούσαν στο Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα και τη δημιουργία πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών την Ευρώπη για μια άλλη πολιτική, πήρε πρωτοβουλίες συναντήσεων με ηγέτες –κυρίως του Νότου- που επιδίωκαν τη στροφή σε προοδευτικές πολιτικές ανάπτυξης.

Το και κοινωνικό αυτό αίτημα παραμένει αναλλοίωτο και αφορά στην ανάγκη εξειδίκευσης ενός οδικού χάρτη προκειμένου η έξοδος από την κρίση και τα αδιέξοδα νεοφιλελεύθερα μνημόνια να σχετίζεται με την εφαρμογή πολιτικών που θα αφορούν την ανάπτυξη όσο και τη δυνατότητα η «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές πέραν του δημοσιονομικού να λαμβάνει πρόνοιες για την εφαρμογή ενός παραγωγικού και κοινωνικά δίκαιου σχεδίου.

Η παλινόρθωση των πολιτικών διακυβέρνησης τύπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ είναι βέβαιο ότι δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα.

Μένει να δούμε αν η «Σύνοδος του Νότου» στην Αθήνα στις 9 Σεπτέμβρη και το ραντεβού του Έλληνα πρωθυπουργού με τους άλλους ηγέτες των Ευρωπαϊκών Μεσογειακών χωρών είναι ταυτόχρονα και ραντεβού με την Ιστορία…