Σπάνια τα νταβαντούρια ξεκινάνε τόσο νωρίς. Ακόμη δεν μπήκε η χρονιά και η «γειτονιά» μας είναι έτοιμη να πάρει φωτιά. Και παρότι το φυτίλι αναμένεται να ανάψει από τις εξελίξεις που σημειώνονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στις σχέσεις του Ισραήλ με το Ιράν, η Τουρκία του Ερντογάν μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε μία ανεξέλεγκτη και επικίνδυνη κατάσταση, που επηρεάζει φυσικά την Ελλάδα περισσότερο από κάθε άλλη χώρα..

Η αρχή είχε γίνει με την επίσκεψη του Σουλτάνου στην Αθήνα, μία επίσκεψη η οποία δεδομένων των εμπρηστικών δηλώσεών του και της προσπάθειας αλλαγής της συμφωνημένης ατζέντας, θα μπορούσε κάλλιστα να μην έχει πραγματοποιηθεί, με ένα μεγαλοπρεπέστατο «άκυρο» από την ελληνική πλευρά.    Όμως ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες, ο Αλέξης Τσίπρας, ως εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος ευθύνεται για την χάραξη της εξωτερικής πολιτικής και λογοδοτεί άμεσα στο λαό για τα πεπραγμένα του, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Πρώτη φορά στα πρόσφατα χρονικά υψώνει το ανάστημά του Έλληνας πρωθυπουργός, απαντώντας συγκροτημένα και δίχως να μασάει τα λόγια σε Τούρκο πρόεδρο. Η συνέχεια δίνεται αυτές τις μέρες, προτού καλά καλά μπει το νέο έτος. Η ακολουθία των γεγονότων είναι λίγο πολύ γνωστή. Η ελληνική δικαιοσύνη αποφάσισε την χορήγηση ασύλου σε έναν εκ των Τούρκων αξιωματικών που έχουν καταφύγει στην Ελλάδα.. Αρχικά η ελληνική κυβέρνηση μάλλον θέλησε να κατεβάσει τους τόνους. Όλα όμως άλλαξαν από τις απίστευτες απειλές τις οποίες εκτόξευσε ο αντιπρόεδρος Τσαβούσογλου μέσω twitter, λέγοντας ότι «οι τρομοκράτες που αφήσατε ελεύθερους σήμερα είναι σαν δυναμίτης έτοιμος να εκραγεί και όταν εκραγεί μπορεί να μην μείνει χώρα για να προστατεύσετε». Και κάπου εκεί εμφανίστηκε και «σφύριξε λήξη» ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι ανεξάρτητα από την έκβαση των αιτήσεων ασύλου, οι «οκτώ» δεν θα εκδοθούν!

Δεν είναι τσαμπουκάς, ούτε επικίνδυνος τακτικισμός σαν κι αυτούς που έχουμε δει στο παρελθόν από ερασιτέχνες της πολιτικής. Είναι άσκηση σοβαρής και συνεπούς εξωτερικής πολιτικής. Προφανώς η αυτοπεποίθηση και η μαχητικότητα της ελληνικής πλευράς πηγάζει από την σύναψη στρατηγικών συμμαχιών και την αντίστοιχη στήριξη που φαίνεται να έχει εξασφαλίσει. Πέραν όμως του ότι κι αυτό ακόμη είναι πάντοτε ένα ζητούμενο στα εθνικά θέματα, έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος με τον οποίο το πολιτικό προσωπικό διαχειρίζεται και αξιοποιεί αυτήν την στήριξη.