Στα ίδια μέρη…

Το αεροδρόμιο πέθανε. Ζήτω το αεροδρόμιο! Υπό αυτό το οπτιμιστικό πρίσμα είδαν κάποιοι σοφότεροι από την αφεντιά μου την δυνατότητα που γέννησε ο προαναγγελθείς «θάνατος» του πολεμικού αεροδρομίου. Φυσικά, στην περίπτωσή μας η διαφορά με το ελέω Θεού σύστημα της αγγλικής μοναρχίας είναι ότι η διάδοχη κατάσταση δεν είναι καθόλου μα καθόλου προδιαγεγραμμένη.

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά η είδηση για το τέλος εποχής της αεροπορικής βάσης της Ανδραβίδας προκάλεσε ανάμικτα συναισθήματα στην τοπική κοινωνία. Πόσοι και πόσοι δεν έκαναν εκεί την θητεία τους; Χιλιάδες, και ειδικά όταν ο στρατός δεν ήταν εννέα μήνες αλλά δύο ολόκληρα χρόνια, γινόταν κομμάτι της ζωής σου˙ με τους φίλους που έκανες, με τα αρνητικά και τα θετικά πρότυπα που σχημάτιζες, με καταστάσεις που διαμόρφωναν χαρακτήρες. Οι νεότεροι μεγάλωσαν μ’ αυτές τις σχεδόν μυθοπλαστικές διηγήσεις των παλιών.

Αλλά στη ζωή τίποτα δεν πάει χαμένο, όταν κάνεις ό,τι είναι δυνατόν για να μην χαθεί. Δεν είναι καν απαραίτητο να επιχειρηματολογήσει κανείς υπέρ της κατασκευής ενός σύγχρονου πολιτικού αεροδρομίου που θα δώσει αναπτυξιακό φιλί ζωής και πνοή δεκαετιών στον τόπο. Είναι αυτονόητο! Τι κι αν αποτελεί διακαή πόθο όλων των Ηλείων; Σημασία έχει ότι το αίτημα θεμελιώνεται στις ίδιες τις αντικειμενικές παραμέτρους οι οποίες περιστρέφονται γύρω από την Ολυμπία αλλά και τις απεριόριστες αγροτικές-εμπορικές δυνατότητες του ηλειακού κάμπου.

Αν στην εξίσωση βάλουμε και τον παράγοντα υποδομές –είναι τεράστια υπόθεση ότι μπορεί να ξεκινήσει η κατασκευή όχι εκ του μηδενός αλλά αξιοποιώντας τις ήδη υπάρχουσες εγκαταστάσεις– προκύπτει αναγκαία ότι το εν λόγω εγχείρημα δεν απαιτεί τόσο πόρους (δεδομένων και των κερδών που μπορεί να αποφέρει) όσο πολιτική ενεργοποίηση και βούληση.

Με άλλα λόγια είναι σα να βρισκόμαστε ήδη μέσα στο αεροπλάνο. Περιμένουμε μόνο να ανάψει η φωτεινή ένδειξη. Γι’ αυτό, προσδεθείτε ή κατεβείτε.