Η υπογραφή της συμφωνίας για το Μακεδονικό στις Πρέσπες συνοδεύτηκε από διεθνή θαυμασμό και αποτέλεσε μια ιστορική στιγμή. Η συντριπτική πλειονότητα αναλυτών και ακαδημαϊκών, εντός και εκτός χώρας, με άρθρα τους επισημαίνουν τη σημασία της συμφωνίας για τα συμφέροντα της χώρας. Αντίθετα, οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις έφεραν τα εθνικά συμφέροντα στο μπόι της πολιτικής τους ανεπάρκειας και της μικροκομματικής σκοπιμότητας, επιχειρώντας να ξεπλύνουν τις ευθύνες και τη χρεοκοπία των πολιτικών τους.

Όταν διαμαρτύρονται οι μισαλλόδοξοι εθνικιστές των δύο χωρών, οι ηγέτες που κλείνουν τους λογαριασμούς με το παρελθόν, βρίσκονται στον σωστό δρόμο. Ειδικά στην Ελλάδα, κόντρα στον επίπλαστο και βολικό εθνικό μύθο που κατασκευάστηκε σε μια τερατογέννεση του ’90 από αδίστακτους εμπόρους πατριωτισμού. Οι οποίοι σήμερα δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να υποστηρίζουν τα συμφέροντα της Τουρκίας, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Μακεδονικού, ή να συμπαρατάσσονται με νεοναζί και χουντικούς.

Στην εργαλειακή εκδοχή του πατριωτισμού, αυτοί που υπαγορεύουν τους μύθους, κατασκευάζουν εχθρούς, ακόμη και αν πρόκειται για ένα αδύνατο κρατίδιο χωρίς καν στρατό. Και καθορίζουν το “βάρος” και το “μήκος” του πατριωτισμού με βάση το μίσος για κάποιον άλλο, κρύβοντας από κάτω διαφθορά και πολιτική ανεπάρκεια.

Πατριώτες του καναπέ, πάντοτε απόντες στις κρίσιμες στιγμές, που κραυγάζουν και ταΐζουν “ψόφια” μεγαλεία σε έναν λαό πεινασμένο εξαιτίας τους, που επινοούν μια θεωρία διεθνούς συνομωσίας για κάθε ήττα της ηγεσίας που κατέστρεψε τη χώρα. Ένας αδίστακτος “πατριωτισμός” που δεν διστάζει να διχάζει τη χώρα και να την οδηγεί σε εθνικές ήττες και τραγωδίες, όπως πολλάκις έχει συμβεί στο παρελθόν όταν κάποιοι “πατριώτες” υπόσχονταν τέτοια μεγαλεία.