Με αφορμή το αποψινό (28/12) του live στο «Melrose Rock Bar», ο Πέτρος Θεοτοκάτος μιλά στην «Πρωινή» για τη σχέση του με τη μουσική και τη δισκογραφία, τις επιρροές του, καθώς και τα μηνύματα που περνά μέσα από τις δικές του δημιοουργίες.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την μουσική;
Νομίζω ήταν αναπόφευκτο. Στο σπίτι υπήρχε πάντα πολύ μουσική, η μαμά τραγουδούσε εξαιρετικά, μέλος σε χορωδίες κλπ. Ένα μπομπινόφωνο που ηχογραφούσαμε παιδικά παραμύθια και τις φωνές μας, ένα πιάνο πολύ κοντά. Mετά ήταν οι συναυλίες, 11 ετών είδα τους Socrates στο Κύτταρο, μετά Σιδηρόπουλο, και άλλα πολλά συγκροτήματα στο Αn Club, τους Pink Floyd στο Oλυμπιακό Στάδιο. Ήδη από το λύκειο είχα το πρώτο μου συγκρότημα, μετά κι άλλα, κι άλλα, μέχρι που στα 20 μου πια αποφάσισα να σπουδάσω θεωρητικά της μουσικής. Καλά ήταν, εντυπωσιακά καλά αλλά το μικρόβιο της σκηνής και της κιθάρας δε με άφηνε να ησυχάσω.
Ποια ήταν η αντίδραση των δικών σου ανθρώπων όταν τους είπες ότι αυτό είναι το πάθος σου και ότι με αυτό θες να ασχοληθείς περισσότερο από όλα στην ζωή σου;
Η μητέρα μου ήταν απόλυτα ενθαρρυντική στην επιλογή μου να σπουδάσω μουσική και να μπω στη διαδικασία της δημιουργίας, ο πατέρας φοβόταν ασφαλώς, αλλά με στήριξε κι αυτός διακριτικά πάντα.
Ποια συγκροτήματα άκουγες όταν ήσουν μικρός και ποιος μουσικός ήταν το πρότυπό σου;
Beatles, Stones, Led Zeppelin, Deep Purple, Pink Floyd, Supertramp, Dire straits, Bob Dylan, The who, Scorpions, Black Sabbath, Iron Maiden, Bruce Springsteen, Sex Pistols, The Clash, The Smiths, The Cure, U2, Pixies, Nirvana, Oasis, Blur και γενικά πολύ πάρα πολύ ραδιόφωνο. Πάντως νoμίζω πως ταυτίστηκα κατά περιόδους αρκετά με τους Led Zeppelin, Pink Floyd, Pixies, Nirvana, Smiths, Oasis, The Cranberries, The Cure, U2. Βεβαίως ξεχνάω και άλλα τώρα.
Τι σήμαινε η μουσική για εσένα όταν έκανες τα πρώτα σου μουσικά βήματα και τι σημαίνει η μουσική για εσένα τώρα μετά από τόσα χρόνια;
Παραμένει ένας τρόπος ζωής, όπως πιτσιρικάς ξέφευγα – θεραπευόμουν μέσα από τη μουσική, έτσι και τώρα που είμαι ας το πούμε επαγγελματίας, παραμένω αφηρημένος και μαγεμένος από αυτή, και μόνιμα συγκινημένος.
To 2012 κυκλοφόρησες τον 6ο σου δίσκο με τίτλο “Monologues”, ο οποίος πήγε πολύ καλά. Έναν χρόνο πριν (2011) είχες κυκλοφορήσει το album “Ιστορίες Με Βλέμματα” και το 2009 πάλι ένα album, οργανικό αυτή τη φορά, που ακούει στο όνομα “A- Political Correct”. Η αλήθεια είναι ότι τράβηξες αρκετά βλέμματα με αυτό το ξεχωριστό album. Ποιος ήταν ο σκοπός σου μέσα από αυτόν τον δίσκο;
To a-political ήταν έτοιμο από το 2004 περίπου, ήταν μια συλλογή από πειραματικά ας πούμε κομμάτια οργανικά πάνω σε μια ιδέα με ντοκουμέντα ηχητικά από την τηλεόραση ντοκιμαντέρ, ειδησιογραφία πάνω σε θέματα που θεωρούσα τότε και ακόμη θεωρώ βέβαια σημαντικά να μνημονευτούν, (την ανεργία και τη δήθεν θεραπεία της με τη διάδοση των ηλ. υπολογιστών με κρατικές επιδοτήσεις, τον πόλεμο στο Ιράκ, την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία.) Όπως βλέπετε ελληνικό θέμα δεν υπάρχει απλά γιατί η Ελλάδα τότε ζούσε σε πελάγη πλουτισμού, και εθνικής περηφάνιας και όλη αυτή τη λαίλαπα του χρηματιστηρίου, των ολυμπιακών αγώνων κλπ κλπ. Το δίσκο λοιπόν δεν ήθελε να τον βγάλει η εταιρία και βέβαια υπήρξε έντονη διαφωνία μεταξύ μας και ομολογώ πως όλη αυτή η διαδικασία με απογοήτευσε και χρειάστηκα ένα διάλειμμα πέντε ετών περίπου για να αποφασίσω πλέον να το ξαναπολεμήσω για να κυκλοφορήσει, πράγμα που έγινε τελικά το 2009 και μετά την επιτυχία εκ νέου του “θα χαθώ” και των εξελίξεων του Δεκέμβρη με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια. H εταιρία τότε το έβγαλε και μάλιστα εξαντλήθηκε αμέσως. Ομολογώ πως δεν είχα συγκεκριμένο στόχο άλλο από την καλλιτεχνική αναζήτηση νέων εκφραστικών μέσων και μάλιστα με επίμονο και επίπονο τρόπο προσπαθώντας να μην είναι τίποτα οικείο στον τρόπο αν θέλετε που συνέθετα ή οργάνωνα το μουσικό υλικό ενός δίσκου μέχρι τότε.
Έχεις πολλά τραγούδια με ξεχωριστούς στίχους που δείχνουν να περνάνε εμμέσως κάποια μηνύματα. Εσύ ποια μηνύματα θες να περάσεις μέσα από την μουσική σου;
Δεν έχω ποτέ κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο η μήνυμα, το πρόβλημα είναι ποια τραγούδια είναι καλά για να γίνουν δίσκος-άλμπουμ σύμφωνα με τη δική μου αισθητική κάθε φορά. Γενικά βεβαίως με απασχολούν οι ανθρώπινες σχέσεις, το τέλμα του ατόμου, η μελαγχολία του, η αποξένωση, η παρόρμηση, η φυγή, η αξιοπρέπεια, οι ουμανιστικές θέσεις και ο υπερβατισμός, ας δανειστώ μια έννοια από τον Θορό!! Για παράδειγμα το 2009 ο τίτλος που έδωσα στο “a-political correct” σηματοδοτεί την αηδία και την αγανάχτηση του ανήσυχου ανθρώπου για τις ίδιες συστημικές πολιτικές δυνάμεις, ανίκανες να ακούσουν τις σύγχρονες ανάγκες του. Αγανάχτηση για την τεράστια διαφθορά της πολιτικής, τα αδιέξοδα αυτής της δημοκρατίας, την υπερπροσπάθεια να παραμείνει το άτομο ευαίσθητο, δημιουργικό, αισιόδοξο σε ένα περιβάλλον απομόνωσης και υπέρ άχρηστης και ψεύτικης πληροφόρησης. Σαφώς δεν είμαι υπέρ του απολιτίκ, αλλά είμαι ενάντια στην ξύλινη πολιτική και τα κομματικά ρομποτάκια από όλους τους χώρους που αναπαράγουν τον ξύλινο λόγο και την δυστυχία των λαών.
Λίγα λόγια για τον Πέτρο Θεοτοκάτο
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε πολύ νωρίς με τη μουσική, καθώς 5 ετών μόλις παρακολούθησε μαθήματα πιάνου. Σπούδασε κιθάρα, ηλεκτρικό μπάσο, θεωρητικά της μουσικής, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και σύνθεση.
Η μουσική του χρησιμοποιεί στοιχεία από τη ροκ, την ποπ, την ηλεκτρονική, τη minimal μουσική.
Οι επιρροές του ξεκινούν από το ροκ των ‘70ς, το πανκ, την Αγγλική σκηνή των ‘80ς, την Αμερικάνικη των ‘90ς και ακόμη τη minimal, την ambient.
Το 1993 αποφασίζει να γράψει τραγούδια σχηματίζοντας μια παρέα από μουσικούς που ονομάστηκε «Φτου».
Το 1997, μόνος του πια, ηχογραφεί το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο «Το πιστόλι στο πιάτο». Επηρεασμένος από τη διάλυση της τότε Γιουγκοσλαβίας, τα τραγούδια έχουν θέματα για τη Βοσνία, τους βομβαρδισμούς αμάχων, τον έρωτα και το θάνατο.
Το 1998 συμμετέχει στο «Rockwave Festival» στην Αθήνα δίπλα στους Nick Cave και Natasha Atlas.
Το 1999 εκδίδει το δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο «Η ελευθερία δε νικιέται». Περισσότερο ενδοσκοπικό υλικό, ασχολείται με τα αδιέξοδα του σύγχρονου ατόμου στην οικογένεια, στις σχέσεις, στην εργασία, στη σκέψη, την ταχύτητα και παράνοια του δυτικού πολιτισμού. Σ’ αυτό το άλμπουμ μελοποίησε απόσπασμα από το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Συριγμοί».
Το 2001 εκδίδει το άλμπουμ «Τα όνειρα του μικρού ψαριού». Εδώ είναι ο ήχος που τον ενδιαφέρει περισσότερο, αφού αναμιγνύει όλα τα στυλ σε 10 τραγούδια, ( 2 από αυτά σε ποίηση Γ. Σεφέρη), και τρεις οργανικές συνθέσεις, ήχους από την ηλεκτρονική μουσική, τη φολκ, την κλασσική μουσική. Το υλικό ηχογραφήθηκε στο σπίτι, με τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Το 2004 συμμετέχει στα εργαστήρια νέων Ελλήνων συνθετών που έγιναν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με το έργο του «Χρονοκύμα Α ́» για πιάνο, βιολί, τρομπόνι, κοντραμπάσο, κρουστά υπό την εποπτεία του Giya Kancheli, Γεωργιανού συνθέτη παγκοσμίου φήμης.
Το 2008 κυκλοφορεί πάλι ένα άλμπουμ, με οργανικές συνθέσεις αυτή τη φορά. Τίτλος του «Α-political correct». Περισσότερα ακόμη στυλ, ηχητικά ντοκουμέντα από τον πόλεμο στο Ιράκ, μουσική για πιάνο και ένα μόνο τραγούδι (Αστεία ιδέα), όπου η επιρροή του από τους αμερικανούς συνθέτες της minimal γίνεται εμφανής όσον αφορά την ενορχήστρωση.
Το 2011 κυκλοφορεί ένα ροκ-ποπ άλμπουμ με δέκα τραγούδια και τίτλο «Ιστορίες με Βλέμματα». Εδώ τον ενδιαφέρει το ζήτημα της ουσιαστικής επικοινωνίας των ανθρώπων και τα βαθύτερα ερωτήματα που γεννούν τα βλέμματα.
Το 2012 εκδίδει το άλμπουμ του «Μonologues 2012», έναν ορχηστρικό δίσκο με ηλεκτρονική αποκλειστικά μουσική.
Το 2014 συνεργάζεται με την “Καμεράτα Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής” και τη μαέστρο Ζωή Ζενιώδη για την πρεμιέρα του έργου του για έγχορδα “Sirens” που έγινε στο ωδείο Αθηνών στις 5-6 Δεκεμβρίου.
Τον Απρίλιο του 2015 βραβεύεται με το βραβείο καλύτερου σεναρίου και μουσικής στο διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους της “Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών” για την ταινία του Ευάγγελου Καλαϊτζή, “ΜΗ”. https://vimeo.com/104960136
Τον Ιούνιο του 2015 κυκλοφορεί αρχικά στο διαδίκτυο ο 7ος δίσκος του Πέτρου Θεοτοκάτου με τίτλο «Αυτό που καίγεται» και μπορείτε να τον ακούσετε εδώ: http://petrostheotokatos.bandcamp.com/…
Τον Φεβρουάριο του 2016 ο δίσκος κυκλοφόρησε σε βινύλιο και cd από την B-otherside Records. Περιέχει 9 τραγούδια που έγραψε ζωντανά με το κλασικό ροκ τρίο του στο στούντιο. Ακόμη, ένα τραγούδι σε ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη και μια ηλεκτρονική μπαλάντα που ερμηνεύει ο Κώστας Παρίσσης (Υπόγεια Ρεύματα).
«Solo Piano» τιτλοφορείται η εργασία – άλμπουμ του 2016 ένα λιτό άλμπουμ για σόλο πιάνο και ηλεκτρονικά, που κυκλοφόρησε διαδικτυακά. https://soundcloud.com/petrostheoto…
«Θερινό Ηλιοστάσι» ονομάζεται η τελευταία ποιητική συλλογή του μεγάλου μας ποιητή Γιώργου Σεφέρη και αυτή την τελευταία διάλεξε να μελοποιήσει ο Πέτρος Θεοτοκάτος, δίνοντας έτσι ένα νέο δείγμα γραφής για ορχήστρα, για ροκ μπάντα, για ηλεκτρονικό ensemble. O δίσκος κυκλοφόρησε διαδικτυακά τον Ιούνιο του 2017 και αναμένεται σε βινύλιο από την B-otherside Records πριν το τέλος του 2016. https://petrostheotokatos.bandcamp.com/…
