Αναπολώντας το χθες

Συνηθίζουν πολλοί να μετρούν το χρόνο με βάση τις γιορτές. Τον «εγκλωβίζουν» έτσι, όχι με βάση τις τέσσερις εποχές, αλλά με Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστους και άλλες μικρότερης σημασίας ημερομηνίες που αφορούν κυρίως ονομαστικές γιορτές, γενέθλια και άλλες σημαδιακές τάχα μέρες για τον καθένα προσωπικά.

Όμως είτε το θέλουμε είτε όχι, μόνο οι γιορτές καταργούν το χάος του χρόνου. Αποτελούν τα μικρά ζωογόνα διαλείμματα στη γκρίζα συνήθως καθημερινότητά μας και σταματούν τον τρόμο μπροστά στην αιωνιότητα. Ιδιαίτερα οι αναστάσιμες ανοιξιάτικες γιορτές που μαζί με την καρποφόρα Άνοιξη μας μεθούν και μας αποπροσανατολίζουν.

Καθημερινότητα και άγχη επαγγελματικά, πάνε περίπατο για να παραδοθούμε σε «απαγορευμένους πειρασμούς» να ονειρευθούμε καταγάλανες ειδυλλιακές παραλίες να πλημμυρίσουμε μυρωδιές που μας θυμίζουν ότι η μύτη είναι ένα όργανο το οποίο οι άνθρωποι έχουν υποτιμήσει.

Άλλωστε διάολε αν το καλοσκεφθείς, τι σημασία έχει το καθημερινό «κυνήγι μαγισσών» το τρέξιμο να προλάβουμε τι, όταν είμαστε τα μόνα όντα που η φύση φρόντισε να προικίσει με τη γνώση ότι όλα κάποτε μοιραία τελειώνουν.

Ο χρόνος που μας αναλογεί δεν είναι αέναος έχει ημερομηνία λήξης και είναι σοφό να μάθουμε να παντρεύουμε το «χρέος» με τον χορό και την έκσταση. Αν θέλουμε να είναι εύθυμος και δημιουργικός, αισθητικός και αλληλέγγυος και να μην είναι όλα μαύρα και ιδιοτελή…