Μνήμη Τάκη Δόξα την περασμένη Δευτέρα 30 Οκτωβρίου… Πριν από 41 χρόνια ο συγγραφέας και ποιητής της γενιάς του ’30, άφηνε την επίγεια ζωή της πίκρας, των μαρτυρίων, της μοναξιάς και των ενεκπλήρωτων πόθων, για να μετοικήσει στην αιωνιότητα. Για εκεί όπου τον έχει τάξει το πεπρωμένο του…
Απλά και δεητικά βρεθήκαμε οι λίγοι αιώνιοι φίλοι και πνευματικοί κληρονόμοι του, στον απέριττο τάφο του με τον ξύλινο σταυρό και την θεριεμένη αγριλιά της ποίησής του…
Δειλινό φθινοπώρου, με τις γκρίζες ανταυγειες να θάλπουν στο μικρό επιτάφιο σύμπαν του… Με το άναμα των κεριών της πίστης και της μνήμης άρχισε η Τρισάγια μνημιακή δέηση του ιερέα υπέρ ανάπαυσης και αιώνιας μνήμης του και ξαφνικά ένα σμάρι πουλιών του φθινοπώρου, φώλιασε στην πυκνόφυλλη αγριλιά κι άρχισε το κελάηδημά του σαν σιγόντο στην ψαλμωδία του ιερωμένου.
Ηταν μια απερίγραπτη και ανερμήνευτη δοξολογία, συγκινητική και μοναδική. Τα πουλιά σταμάτησαν το κελάηδησμά τους μόλις τελείωσε η μνημόσυνη ευχή. , κι έφυγαν όπως ήρθαν αιφνιδιαστικά και σχεδόν αόρατα.
Ηταν οι απεσταλμένοι υμνωδοί των αγγέλων της αθανασίας από τη χώρα των μακάρων όπου 41 χρόνια τώρα ενοικεί ο μουσηγέτης Τάκης Δόξας, που αγαπούσε τις συναυλίες των πουλιών, την ομορφιά της Ολυμπιακής γης, τους θεϊκούς ύμνους, και τις καρδιές των ανθρώπων…
Στο ησυχαστήριο του ερημή τη του Πύργου , τα πουλιά του φθινοπώρου, έφεραν στα φτερά τους την ψυχή Του, πανωθέ μας αγάλλουσα και ασπέρουσα για την παρουσία μας και την προσευχή μας.
Μας ξάφνιασε και μας συγκλόνισε βαθιά…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
