Στα ίδια μέρη…
Και οι μεγαλύτερες, και οι σπουδαιότερες των οικογενειών έχουν εσωτερικά θέματα. Έχουν διχασμούς, έριδες, αμφισβητήσεις, ακόμη και προδοσίες. Και μιας και μιλάμε για προδοσίες, μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να είδε ο Κυριάκος την ηχηρότατη παρουσία του Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας Κώστα Μπακογιάννη, στο τοπικό αναπτυξιακό συνέδριο δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα, παρά το σαφές απαγορευτικό προς όλα τα γαλάζια στελέχη.
Γιατί πέραν της θετικής αποτίμησης που συγκέντρωσε η εν λόγω κυβερνητική πρωτοβουλία, είναι σαφές ότι στην οικογένεια υπάρχει ρήγμα και μάλιστα ρήγμα καραμπινάτο, σαν κι αυτό που περνάει κάτω από το Βούναργο. Αλήθεια όμως, για ποια οικογένεια μιλάμε;
Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο οικογένειες και όχι για μία. Όταν λέμε «οικογένεια» εδώ, νοούμε το ιδεολογικό πλαίσιο εντός του οποίου πολιτεύονται οι δύο στενοί συγγενείς. Είναι προφανές ότι ο Μητσοτάκης έχει υιοθετήσει εδώ και καιρό τη συνταγή Σαμαρά, όπου ο Άδωνις κόβει και οι διάφοροι Βορίδηδες ράβουν.
Με άλλα λόγια έχει διαλέξει ένα μονοπάτι εξαιρετικά επικίνδυνο που συνορεύει (αν δεν διασταυρώνεται κιόλας) με τις παρυφές της άκρας δεξιάς. Από την άλλη έχεις τον Μπακογιάννη, έναν νέο άνθρωπο, με εμφανείς ικανότητες, άνετη δημόσια εικόνα και γενικώς καθόλα άξιο με τα δεδομένα κριτήρια να ηγηθεί μια μέρα του χώρου.
Άλλωστε, είναι από καιρό γνωστό ότι ο νυν περιφερειάρχης κάνει απλώς το αγροτικό του στην επαρχία και δεν θα αργήσει η ώρα που θα κατηφορίσει στην πρωτεύουσα. Έτσι, όταν όχι μόνο επιλέγει να παραβρεθεί στο συνέδριο αλλά παρεμβαίνει εκφράζοντας την άποψή του, τόσο για την σχέση αυτοδιοίκησης – κεντρικής εξουσίας όσο και για την «γενεαλογία» της ύφεσης, τα πράγματα αποκτούν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον: «Επειδή διαφωνούμε, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε» δήλωσε από του βήματος του συνεδρίου ο «αντάρτης» του Καρπενησίου, για να συμπληρώσει ότι «μπορεί να έχουμε τις προσωπικές μας απόψεις αλλά η αυτοδιοίκηση δεν επιτρέπεται να γίνεται νεροκουβαλητής κανενός κόμματος».
Δυστυχώς για τον θείο του δεν έμεινε εκεί αφού επισήμανε ότι τα χοντρά προβλήματα στη χώρα δεν ξεκίνησαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, «μην τρελαθούμε κιόλας». Όλα αυτά υποδεικνύουν ότι ο πολιτικός πολιτισμός δεν έχει εκλείψει τελείως από τον τόπο, καθώς και ότι οι οικογένειες δεν συνδέονται ή διαχωρίζονται μόνο από το αίμα αλλά και από την ιδεολογία, έστω και επί τη βάσει της ικανοποίησης αμιγώς προσωπικών φιλοδοξιών.
