Το όλο ζήτημα ξεκίνησε όσο αναπάντεχα κι αναίτια συμβαίνουν σχεδόν όλα στη ζωή. Ξέρετε πώς η περιέργεια των παιδιών είναι απόλυτη αφού από μόνα τους επιδιώκουν να μάθουν τα πάντα για έναν ολόκληρο κόσμο από την αρχή, έχοντας ως μοναδικά όπλα τις αισθήσεις τους και την ανεξάντλητη δίψα της γνώσης.

Κάπου λοιπόν άκουσε τη λέξη, όπως ακούει καθημερινά δεκάδες που δεν έχει ιδέα τι σημαίνουν και έτσι το τετράχρονο ήρθε και με ρώτησε εντελώς ανυποψίαστο «τί είναι ρεπορτάζ». Τώρα μάλιστα, σκέφτηκα. Βρήκες άνθρωπο να ρωτήσεις! Παρά ταύτα, δεν έχασα καθόλου το σθένος μου, ανασκουμπώθηκα και άρχισα να εξηγώ με όσο πιο απλά λόγια γινόταν την σημασία του γαλλόφερτου όρου.

Ύστερα από λίγο με κοιτούσε με εκείνη την χαρακτηριστική δυσπιστία που κοιτάζουν όλα τα μικρά όταν δεν πείθονται ακριβώς από μία εξήγηση ή δεν έχουν καταλάβει τελείως αυτό το οποίο τους εξηγείται. Τότε ακριβώς άρχισα και εγώ να αμφιβάλλω για την ικανότητά μου, παρότι αισθανόμουν βέβαιος ότι είχα πράξει υποδειγματικά το καθήκον μου ως ενήλικας. Μέχρι και τις εφημερίδες του τοπικού τύπου άνοιξα προκειμένου να δει από πρώτο «μάτι» τι σόι δουλειά είναι αυτή τέλος πάντων και γιατί είναι σημαντικό να υπάρχει.

«Δηλαδή αυτοί πουλάνε ειδήσεις;». Τα παιδιά έχουν έμφυτη την τάση να κεντράρουν, να μπαίνουν στην ουσία του πράγματος που τα απασχολεί, μία ιδιότητα την οποία δυστυχώς η πλειοψηφία των ανθρώπων χάνει με τα χρόνια. Παρά το άκομψο της διατύπωσης, η ερώτηση ήταν καίρια. Κι αυτό διότι ακόμη και όταν ο δημοσιογράφος εκπληρώνει το θεμελιώδες πεντάπτυχο του ρεπορτάζ (Τι, Ποιος, Που, Πότε, Πως,), τούτο δεν σημαίνει πως η δουλειά του σταματά εκεί.

Η άποψη, η δική του άποψη για το ζήτημα, αφού έχει παρουσιάσει όλες τις σχετικές παραμέτρους είναι εκείνη η οποία τελικά θα κάνει την διαφορά. Αν απλώς καταφέρνει να «πουλάει» την είδηση, τότε βεβαίως είναι ένας εξαιρετικός πωλητής και το μέσο στο οποίο εργάζεται είναι πολύ τυχερό που τον έχει. Παρά ταύτα, η δημοσιογραφία είναι ένα διαφορετικό πράγμα και όσοι δεν το καταλαβαίνουν ή ακόμη δεν θέλουν να το καταλάβουν, τότε μάλλον κάτι άλλο κάνουν.

Να δώσω ένα απτό παράδειγμα, βγαλμένο από τη ζωή. Ας πούμε λοιπόν ότι έξω από ένα χωριό πέφτει ο δρόμος, έχουμε δηλαδή καθίζηση του οδοστρώματος με αποτέλεσμα η διέλευση να καθίσταται από δύσκολη έως και επικίνδυνη. Σε μία τέτοια απολύτως απλή περίπτωση, αρκεί άραγε να αναφέρεις αποκλειστικά τις λεπτομέρειες του γεγονότος ή μήπως είναι σκόπιμο να μπεις βαθύτερα στα αίτια και τους αφανείς παράγοντες της εν λόγω κατάστασης;

Γι’ αυτό είναι άλλο πράγμα ο εφημεριδοπώλης από τον εκδότη και ο πωλητής από τον δημοσιογράφο. Το δόγμα «είμαστε όλοι πωλητές» ταιριάζει μάλλον καλύτερα σε άλλου τύπου επιχειρήσεις που καθιερώθηκαν πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Μαγκιά τους, αλλά μία εφημερίδα και οι δημοσιογράφοι της δεν πουλάνε είδηση. Πουλάνε την κριτική τους ικανότητα και την έμπειρη ματιά τους στα πράγματα, από την οποία μπορούν να προκύψουν ή να δρομολογηθούν και οι λύσεις. Αν πάλι αυτή η άποψη εμπεριέχει άλλου είδους σκοπιμότητες, τότε αυτό αργά ή γρήγορα θα φανεί και η αλήθεια είναι ότι φαίνεται αμέσως. Ουδέν κρυπτόν από τον αναγνώστη.