Ο γύρος κοστίζει 14,90 ευρώ αλλά το κλασικό πιτόγυρο μόλις 3,70 ευρώ. Άμα θες αυγά, θα τα πληρώσεις 13 ευρώ καί τα δύο. Αλλά πάμε στα ακόμη πιο βασικά. Καφές; Ο φρέντο εσπρέσο σε γυάλινο ποτήρι είναι στα 6,20 ευρώ, η τιμή όμως, για κάποιον λόγο που μόνο στη Μύκονο καταλαβαίνουν, σκαρφαλώνει στα 10 ευρώ άμα σερβιριστεί σε πλαστικό ποτήρι μαζί με έναν «ετοιματζίδικο» χυμό 300ml.
Τώρα, άμα έχεις μεγάλες απαιτήσεις και θέλεις να πας και στην θάλασσα να ρίξεις καμιά βουτιά, οι δύο ξαπλώστρες με ομπρέλα θα σου κοστίσουν 200 ευρώ και το μπουκαλάκι μεταλλικό νερό 8 ευρώ. Διαμονή; Δεν πρέπει να μείνεις κάπου; Πού θα τη βγάλεις, στο δρόμο; Όχι βέβαια, αρκεί να μπορείς να καλύψεις μικροποσά έως και 800 ευρώ, που μπορεί να στοιχίσει ένα δωμάτιο 4ης κατηγορίας.
Τέτοια γλαφυρά παραδείγματα εξωφρενικών τιμών για προϊόντα και υπηρεσίες θα συναντήσει αμέτρητα ο επισκέπτης στο νησί των ανέμων. Εκεί, όπου μία απλή κούρσα ως το αεροδρόμιο (πάντα χωρίς απόδειξη) μπορεί να κοστίσει 200 ευρώ, ένα κλαμπ σάντουιτς 250 ευρώ και μία σαμπάνια στο μαγαζί που σερβίρει πάνω στον αιγιαλό μετά ζωντανής μουσικής, από 750 μέχρι το τελείως αστρονομικό νούμερο των 120.000 ευρώ!
Μάλιστα κύριε, 120 χιλιάρικα που δεν πρόκειται ποτέ να τα βγάλει ένας νορμάλ εργαζόμενος στη ζωή του, για ένα «πουφ» και λίγα ποτήρια Armand de Brignac Brut Gold, με το χρυσό μπουκάλι και το μπαστούνι από κασσίτερο. Την ίδια ώρα, στο ίδιο νησί, κάποιοι στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλον μέσα άθλια κοντέινερ. Συνθήκες τελείως ακατάλληλες για οποιονδήποτε άνθρωπο, σε οποιοδήποτε μέρος, πόσο μάλλον στο νησί της χλιδής…
Εκεί μένουν οι πληβείοι που σερβίρουν, καθαρίζουν, μαγειρεύουν και γενικώς ετοιμάζουν τα πάντα για τους μικρούς και μεγάλους μεγιστάνες. Πίσω ακριβώς από τα glamourous beach bars της Μυκόνου, μένουν εκατοντάδες εργαζόμενοι, οι οποίοι όλως περιέργως αδυνατούν να καλύψουν το κόστος ενοικίασης ενός δωμάτιου! Τι σκέφτηκαν λοιπόν οι αθεόφοβοι για να μην τους δυσαρεστήσουν; Να τους βολέψουν πρόχειρα –πλην όμως για αρκετούς μήνες κάθε χρόνο, όσο δηλαδή κρατάει η σεζόν– σε κοντέινερ κι έτσι ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Προφανώς όλα αυτά με την ανοχή των αυτοδιοικητικών και άλλων αρχών.
Αλλά για ποια αυτοδιοίκηση μιλάμε; Εδώ ο ίδιος ο δήμαρχος, πανάθεμά τον, έχει δηλώσει σε σχέση με τις εξωφρενικές τιμές ότι «όποια κι αν είναι η τιμή αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να κόβουν αποδείξεις και ν’ αποδίδουν τον ΦΠΑ και τις λοιπές εισφορές στο κράτος. Όλες οι επιχειρήσεις έχουν τιμοκαταλόγους και όποιος δεν θέλει, δεν ψωνίζει», λέει ο δήμαρχος.
Δηλαδή δεν υπάρχει απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, ούτε υπερτιμολόγηση, ούτε φοροδιαφυγή, ούτε καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, ούτε βέβαια εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε βάρος των ανθρώπων οι οποίοι αναγκάζονται να μείνουν σε φαβέλες, πίσω ακριβώς από εκεί όπου το χρήμα ρέει άφθονο; Αυτό κι αν είναι εξωφρενικό.
