Τον συνάντησα μετά από πολύ καιρό τυχαία στο δρόμο. «Που χάθηκες;» τον ρώτησα από ενδιαφέρον. «Δεν χάθηκα» ήρθε η απάντηση. «Μου συνέβη ένα αναπάντεχο που τ’ άλλαξε όλα στη ζωή μου». Με βαριά φωνή μου εξήγησε ότι η γυναίκα του μπήκε στο νοσοκομείο για υπόθεση «ρουτίνας» «άρπαξε» μια ενδονοσοκομειακή μόλυνση και την «έχασε» στα καλά καθούμενα.

Τον συλλυπήθηκα αμήχανα ψελλίζοντας ότι δεν το είχα μάθει για να δικαιολογηθώ.

Ασυναίσθητα σκέφθηκα πόσοι άνθρωποι τα τελευταία χρόνια μπαίνουν στα νοσοκομεία για υποθέσεις «ρουτίνας» και ενώ είχαν σοβαρές πιθανότητες να επιστρέψουν στα σπίτια τους, έφυγαν από τη ζωή αναπάντεχα.

Οι στατιστικές του «αναπάντεχου» στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων έγιναν δυστυχώς στατιστικές του αναμενόμενου. Ολέθριο επακόλουθο αφού οι μνημονιακές επιταγές στέρησαν από τα νοσοκομεία υλικά, εξοπλισμούς και ανθρώπινο δυναμικό.

Τα πράγματα μάλιστα θα ήταν πολύ χειρότερα αν δεν υπήρχε η αξιέπαινη φιλοτιμία γιατρών και νοσηλευτών που όλα αυτά τα χρόνια επιδεικνύουν συμπεριφορά πραγματικών δημοσίων λειτουργών.

Το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι υπηρετούν τη δημόσια υγεία και όσοι πολίτες χρειάστηκαν ιατρική φροντίδα. Για τους μόνους που έχω αμφιβολίες -αν το ήξεραν- είναι αυτοί που διαπραγματεύτηκαν το δημόσιο χρέος: Για να παρουσιάσουν τις στατιστικές του «αναπάντεχου» ως έσχατο όριο υποχώρησης.

Και να πουν παρακάτω δεν κατεβαίνουμε, γιατί απλά παρακάτω είναι ο θάνατος…