Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που είναι άτυχοι. Υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν την οικογένειά τους, το σπίτι τους, ακόμη και την πατρίδα τους, υπό την έννοια ότι από ένα σημείο και μετά κατέστη απλώς αδύνατο να επιβιώσουν στον τόπο τους. Ίσως όμως η μεγαλύτερη ατυχία τους να είναι ότι έπεσαν θύματα των πονηρών.
Γιατί δυστυχώς σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχουν μόνο άτυχοι˙ υπάρχουν και πονηροί. Ίσως μάλιστα αυτοί να είναι η μεγαλύτερη πληγή, όχι μόνο των άτυχων αλλά ολάκερης της ανθρωπότητας. Οι πονηροί προκαλούν την μεγαλύτερη καταστροφή, όπου κι αν βρίσκονται, ό,τι κι κάνουν. Οι πονηροί αφαιμάζουν την οικουμένη, πατώντας επί πτωμάτων, για να περνούν αυτοί ζωή χαρισάμενη.
Και τώρα γεννάται το μοιραίο ερώτημα: ποιοι είναι οι πονηροί; Έλα μου ντε; Ιδού η απορία και το μέγα ερώτημα, το οποίο μετά από την μεγάλη φωτιά που κατέστρεψε όλο το βιός των εργατών γης στην Μανωλάδα, τίθεται για ακόμη μία φορά σε όλους όσους είναι μάρτυρες αυτού του διαχρονικού αίσχους. Εδώ, προτού δοθεί μία απάντηση, απαιτείται μία κρίσιμη διευκρίνηση. Μιλάμε λοιπόν για εργάτες γης. Είναι πρώτα και κύρια εργάτες. Και είναι άνθρωποι που ήρθαν πριν από πολλά χρόνια ως οικονομικοί ή άλλου τύπου μετανάστες. Τότε, ήταν μετανάστες. Ε κάποια στιγμή και αυτοί οι έρμοι δεν έπρεπε να «γίνουν» εργάτες, εργαζόμενοι, πολίτες;
Όχι, είναι φυσικά η απάντηση και όλοι γνωρίζουμε το γιατί. Αυτοί δούλοι ήρθανε και δούλοι έπρεπε να παραμείνουν. Σαν τους μαύρους που τους έφερναν αλυσοδεμένους από την Αφρική. Έτσι είναι πιο εύκολο. Γιατί να τους αφήσουν να ζήσουν σαν άνθρωποι; Για να σηκώσουν κεφάλι και να ξυπνήσουν; Ήρθαν εδώ για να μας πάρουν τον αέρα; Άντε ρε τους τσόγλανους. Και πολύ τους είναι. Και άμα τους αρέσει. Άμα δεν τους αρέσει να πάνε από εκεί που ήρθαν. Αλλιώς, να κάτσουν εδώ, στο φραουλοκράτος, να δουλέψουν. Ήλιο με ήλιο που έλεγε και ένα παλιό αφεντικό. Ήλιο με ήλιο…
Πάμε τώρα στους πονηρούς. Γιατί σίγουρα υπάρχουν κάποιοι πονηροί. Το κρίσιμο κατά την ταπεινή μου άποψη είναι πως στην θαυμάσια αυτή κατηγορία δεν υπάγονται μόνο τύποι, όπως ο πονηρός που νοίκιαζε έναντι 50 ευρώ μηνιαίως τα πλαστικά καταλύματα στους εργάτες, αλλά και ένα ολόκληρο σύστημα το οποίο λυμαινόταν τον ιδρώτα τους στα φραουλοχώραφα.
Είναι αυτοί που δώδεκα χρόνια τώρα, δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν πρόσεξαν, δεν κατάλαβαν. Είναι όλοι αυτοί οι οποίοι σήμερα, μετά την κατάπτυστη εικόνα και την εκτεταμένη δημοσιότητα που πήρε ξανά η περίπτωση της Μανωλάδας, έχουν μούτρα και βγαίνουν και μιλάνε. Σε ποιους τα λέτε ρε παιδιά; Βγαίνετε και κάνετε διαπιστώσεις και δηλώσεις; Αλλά δεν φταίτε εσείς. Εμείς φταίμε που τόσα χρόνια σας αφήσαμε και μας ξεφτιλίζετε στο πανελλήνιο. Καλά να πάθουμε όμως. Φέρουμε και εμείς ευθύνη γι’ αυτό το κατάντημα. Όλοι μας. Γιατί όλοι γνωρίζαμε τί γινόταν εκεί, στις παράγκες της ντροπής.
Υγ. Άμεση η αντίδραση του κεντρικού κράτους με την τάχιστη έλευση της κας Αχτσιόγλου, δεν λέω. Πλην όμως δεν θα μπορούσα να μην σημειώσω ότι για ακόμη μία φορά τα δέοντα πράττονται κατόπιν εορτής ή καλύτερα, κατόπιν καταστροφής.
