Παιχνιδίσματα με τον ήλιο που τελειώνουν πρόωρα, καθώς το πύρινο στεφάνι βυθίζεται γρήγορα στην άβυσσο του σκότους. Ήτανε μέρα κι έγινε απόβραδο. Ήτανε απόγευμα κι έγινε βράδυ. Ήτανε σούρουπο κι έγινε νύχτα. Στα κουρασμένα βλέφαρα φέρνει νύστα, ίσως και μία μικρή θλίψη για τον μικρό θάνατο του ύπνου. Δεν πρόλαβες τίποτα πάλι σήμερα. Λίγος ο χρόνος… Πού να προφτάσεις να κάνεις τόσα πράγματα. Κι όσο προχωρά ο Χειμώνας, τόσο πιο γρήγορα αδειάζει η κλεψύδρα.  Και η ανάσα παγώνει από τις ριπές του βοριά.

Ένα ποτηράκι τσίπουρο, να ημερέψει τα πνεύματα και να ζεστάνει τα σωθικά. Παρηγοριά αλλά όχι θεραπεία. Κάτι είναι κι αυτό. Και το ρακόμελο, ακόμα πιο θερμό, δίνει γεύση στο σάλιο. Μυρίζει τζάκι αλλά μπορεί να είναι και δάσος, Νοέμβρη μήνα… Πού να το πεις και ποιος να σε πιστέψει… Τα φύλλα έξω χορεύουν στο σκοτάδι και η βροχή μόλις ξεκίνησε να στρώνει το υγρό της πέπλο σε δρόμους, πεζοδρόμια, χωράφια και βουνά. Είναι αργή και σταθερή. Πόσο ωραία είναι η βροχή όταν πέφτει έτσι απαλά; Όταν δεν βιάζεται να ποτίσει την πλάση και ξεπλένει απαλά τις βρωμιές του κόσμου τούτου.

Στο τέλος, ένα φιλί μένει μόνο, στο κεφαλάκι των παιδιών, και μια ζεστή καληνύχτα. Μπορεί τα άστρα να μην φαίνονται απόψε αλλά είναι πάντα εκεί και σας φυλάνε. Όσο υπάρχει αγάπη.