- Η Ελλάδα έχει μόλις ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια και ο νέος πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου της μικρής και νεόφερτης Ελλάδας, δεν είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει απέναντι στους ισχυρούς της Ευρώπης. Οι μάχες που έδωσε κυρίως με την Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία τον έβλεπε περίπου ως μαρξιστή, θα μείνουν στην ιστορία των πολιτικών αντιπαραθέσεων.
Το Ηνωμένο Βασίλειο πάντοτε ζητούσε περισσότερα για να «υφίσταται» την ενοποίηση και η σιδηρά κυρία δεν ήθελε ούτε να συζητήσει τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ) που διεκδικούσε τότε ο Αντρέας προκειμένου να προστατεύσει την κλειστή μέχρι πρότινος και «καθυστερημένη» ελληνική οικονομία, σε σχέση με τις υπερ-ανεπτυγμένες οικονομίες των βορειοευρωπαίων κρατών˙ κάτι το οποίο θεωρείται επιβεβλημένο για κάθε οικονομία, η οποία δεν έχει προλάβει να αναπτύξει την λεγόμενη τεχνολογική στάθμη ώστε να είναι ανταγωνιστική και βιώσιμη.
Έτσι, η απειλή των βέτο, τα οποία αφορούσαν κυρίως την επόμενη φάση της διεύρυνσης με την ένταξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, βρισκόταν σταθερά στα χείλη του Αντρέα και των μελών της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβουμε είναι ότι αυτή κυβέρνηση δεν είχε πολλές ομοιότητες με τις υπέρ το δέον διαλλακτικές και ανέκαθεν υποχωρητικές ελληνικές κυβερνήσεις του παρελθόντος. Ο Αντρέας ήξερε να υποχωρεί όταν έπρεπε, όπως ήξερε και πότε δεν έπρεπε να κάνει πίσω, χωρίς να χαμπαριάζει από Θάτσερ, Κολ και τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες.
Αυτά κάποτε. Μια φορά κι έναν καιρό. Γιατί στο σήμερα η Γερμανία αποσύρει για την Ελλάδα την συνθήκη Σέιγκεν και το ΥΠΕΞ σφυρίζει ανέμελα. Άραγε, αν απαντούσε η κυβέρνηση πράττοντας ανάλογα για τους Γερμανούς ταξιδιώτες, θα το ξανασκεφτόταν η γερμανική πλευρά; «Αν», υποθετική ερώτηση, γιατί σήμερα «δεν» και «ναι μεν αλλά»…
Υγ. Τραγική ειρωνεία: Η γερμανικών συμφερόντων Fraport διαχειρίζεται και κονομάει από τα ελληνικά περιφερειακά αεροδρόμια. Για για!
