Καλώς ήρθες στον κόσμο μας. Καλώς ήρθες στην Ελλάδα και στην Ηλεία. Είσαι το πρώτο μωρό της χώρας για το νέο έτος αλλά φυσικά δεν το ξέρεις. Μόλις ξεκίνησες το ταξίδι σου˙ το ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο. Το ταξίδι που κάνουμε όλοι με τον ίδιο προορισμό αλλά διαφορετικό δρομολόγιο. Το μόνο που γνωρίζεις μέχρι τώρα είναι το βυζί που σε θρέφει και την αγκαλιά, την μυρωδιά και την αίσθηση ενός σωτήριου σώματος που σε τυλίγει με αγάπη. Ακόμα και το πρόσωπο της μάνας σου, θα σου πάρει κάτι λιγότερο από έναν ολόκληρο μήνα για να το αντικρίσεις με ευκρίνεια. Είναι πολλά αυτά που δεν ξέρεις αλλά είναι πολύ περισσότερα εκείνα που θα μάθεις.

Αυτό είναι ένα από τα πραγματικά φοβερά γνωρίσματα του ανθρώπου: Το βίωμα. Από τη στιγμή που ανοίγει τα μάτια του μέχρι και την στιγμή που τα κλείνει, δεν σταματάει λεπτό να σκέφτεται, να φαντάζεται, να νιώθει, να αγαπάει, να μισεί, ακόμη και να ελπίζει. Δεν ξέρω αν το να μην ελπίζει τίποτα συνεπάγεται κάποιου είδους απελευθέρωση, όπως είχε ισχυριστεί ο μέγας Καζαντζάκης. Ξέρω μόνο ότι μία ελπίδα μπορεί να οδηγήσει τόσο σε θριάμβους όσο και σε πανωλεθρίες και ότι σε κάθε περίπτωση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ανθρώπινου ψυχισμού.

Γι’ αυτό και την γέννηση αυτού του παιδιού ειδικά, επιλέγουμε να την δούμε σαν τον καλύτερο οιωνό για την χρονιά που έρχεται. Σαν μια ελπίδα νέα, διαφορετική από τις άλλες, που ξημερώνει πάνω από ρημαγμένες στέγες και έρχεται επιτέλους να φωτίσει τις γειτονιές μας. Σήμερα είναι μόνο ένα νεογνό, το τέταρτο παιδί μιας καλότυχης οικογένειας από την Γαστούνη. Αύριο όμως μπορεί να φέρει «τύχη» σ’ ολόκληρη την Ηλεία και γιατί όχι στην Ελλάδα. Ποιος ξέρει… Εμείς πάντως το υποδεχόμαστε με αυτόν τον τρόπο γιατί στο πρόσωπό του αντικρίζουμε την επόμενη μέρα. Γι’ αυτήν πασχίζουμε. Γι’ αυτήν πασχίζουν και οι γονείς του. Γι’ αυτήν πασχίζει ο καθένας που θέλει να δει την ζωή του να προχωρά μαζί με τις ζωές των άλλων. Καλωσόρισες λοιπόν. Είθε να γίνεις εσύ το δικό μας φωτεινό άστρο που θα μας κατευθύνει μέσα στη νύχτα.