«Μία αμαρτία γίνεται σε ένα λεπτό, για να τη διορθώσεις περνάνε πολλά χρόνια»: Πως η φαρμακευτική δαπάνη εκτοξεύτηκε από 3δις. το 2000 στα 8,4 δις. το 2009
Η έκρηξη των τιμών των φαρμάκων που σημειώθηκε πριν έρθουν τα Μνημόνια και η «αυτονόητη» κατά τους μνημονιακούς υπουργούς Υγείας της περιόδου 2008-2015 πολιτική των οριζόντιων μειώσεων που επέλεξαν δεν κατάφεραν τίποτα άλλο παρά να μετακυλίσουν το κόστος του ακριβού φαρμάκου στον ασθενή.
Τα παραπάνω επισήμανε η Κατερίνα Αντωνίου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Φαρμακολογίας του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΟΦ) κατά την κατάθεσή της στην εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση σκανδάλων στον χώρο της Υγείας κατά τα έτη 1997-2014.
«Από τη στιγμή που η χώρα μπαίνει σε δημοσιονομικό έλεγχο επιλέχθηκε ένας τρόπος που σχετίζεται απολύτως με τις μειώσεις τιμών, με αποτέλεσμα τη μετακύλιση του κόστους στους πολίτες. Αυξάνοντας τη συμμετοχή των ασθενών δεν μειώνεται η δαπάνη, δεν λύνεις το πρόβλημα […] Αν δεν έχεις άξονες να ελέγξεις τη συνταγογράφηση, να αξιολογήσεις τα φάρμακα, να διαπραγματευτείς τις τιμές […] Υπάρχουν πάρα πολλές στρεβλώσεις. Πότε θα διορθωθεί; Θα απαντήσω με προτεσταντική ηθική: μία αμαρτία γίνεται σε ένα λεπτό, για να τη διορθώσεις περνάνε πολλά χρόνια […] Σε κάθε περίπτωση πρέπει να κάνεις σημαντικές αλλαγές, δομικές και θεσμικές, για να οχυρώσεις το σύστημα».
Η Κ. Αντωνίου παρέθεσε τους αριθμούς από τους οποίους διαφαίνεται ότι οι πωλήσεις φαρμάκων στη χώρα μας από 3 δισ. το 2000 εκτοξεύτηκαν στα 8,4 δισ. ευρώ το 2009.
«Εχουμε αυξητική πορεία των τιμών, που σημαίνει ότι ο Ελληνας πολίτης αγοράζει ακριβότερα είτε από την τσέπη του ή το πληρώνει το κράτος. Επρεπε να αναρωτηθεί κάποιος γιατί συμβαίνει αυτό». Αποσαφήνισε δε ότι είναι εξαιρετικής σημασίας το πώς οχυρώνεται κάθε κράτος απέναντι στις απαιτήσεις για συνεχώς υψηλότερες τιμές που διεκδικεί η φαρμακοβιομηχανία.
Η θωράκιση, όπως είπε, μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τον συνδυασμό της τιμολογιακής πολιτικής, της αποζημιωτικής πολιτικής, της διαπραγματευτικής πολιτικής της καθώς και τον έλεγχο της συνταγογράφησης.
«Αυτοί είναι οι τέσσερις άξονες για να μπορέσει ένα κράτος να δώσει περίθαλψη στον ασθενή και να σταθεί απέναντι στη φαρμακοβιομηχανία. Αυτό ήταν το χρέος των πολιτικών ηγεσιών και των ανθρώπων που κατείχαν διευθυντικές θέσεις στους αρμόδιους φορείς», εξήγησε.
Από την εποχή που η τιμολόγηση ήταν στο υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης -η Κ. Αντωνίου ανέφερε ενδεικτικά ότι- δεν γίνονταν ανατιμολογήσεις (μειώσεις τιμών), με αποτέλεσμα να διατηρούνται οι τιμές στα ίδια επίπεδα για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Στάθηκε ακόμα στην περίοδο 2011-2013, οπότε περίπου 2.500 φάρμακα περίμεναν να τιμολογηθούν, ενώ υπήρχε μία «ερωτηματική διαδικασία», με ελλιπή στοιχεία όσον αφορά την τιμολόγηση και με συγκεκριμένες αποφάσεις για μειώσεις, που όμως δεν αφορούσαν όλα τα φάρμακα, ενώ σε κάποια σημειώθηκαν αυξήσεις. «Επέλεξε η ηγεσία να μη βάλει από το 2011 μέχρι το τέλος του 2012 τα νέα φάρμακα για να μην αυξηθεί η δαπάνη, ενώ πρέπει να έχουμε νέα προϊόντα κάθε 3 μήνες και τη δυνατότητα συνταγογράφησης στον πολίτη», είπε.
Όσον αφορά την περίοδο Νοεμβρίου 2012, όταν η τιμολόγηση πήγε στον ΕΟΦ, και μέχρι το 2013, όπως εξήγησε, υπάρχουν μόνο οι αποφάσεις των υπουργών αλλά όχι οι εισηγήσεις του ΕΟΦ και της Επιτροπής Τιμών.
