Δεν είμαστε οι πρώτοι άνθρωποι που κατοίκησαν στον πλανήτη Γη. Ούτε τελειώνουν όλα μ’ εμάς, υπό την έννοια πως- έτσι ελπίζουμε- θα ακολουθήσει τεράστιος αριθμός γενεών.
Εν έτη 2018 λοιπόν, και μέρες που είναι ποιο μπορεί να είναι άραγε ένα σύγχρονο περιεχόμενο της εργατικής Πρωτομαγιάς;
Ο 21ος αιώνας ενηλικιώθηκε, βρίσκεται πλέον στο 18ο έτος του. Τα χρόνια περνάνε και είτε φανερά είτε υπόκρυφα, αρχίζουν να ξετυλίγονται πολλά από εκείνα τα στοιχεία που θα καθορίσουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Και σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον προκύπτουν διάφορα καθήκοντα. Ένα απ’ αυτά είναι ο επανακαθορισμός του παρελθόντος, η δίκαιη αποτίμηση του, και η όποια αξία χρήσης μπορεί να έχει στο παρόν και στο μέλλον.
Καταρχάς η «Πρωτομαγιά» είναι ένα σπουδαίο και σημαντικό ιστορικό σημείο αναφοράς με συγκεκριμένα αίτια, γεγονότα και πρωταγωνιστές αλλά και με δεδομένες επιδράσεις στα χρόνια που ακολούθησαν στο παγκόσμιο οικονομικό- κοινωνικό σκηνικό.
Ωστόσο, οι εργασιακές σχέσεις στην εποχή μας έχουν περάσει σε άλλη φάση. Η επιθετικότητα των εργοδοτών, πότε με την απροκάλυπτη στήριξη και πότε με την ενοχική ανοχή των πολιτικών ηγεσιών, δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο το οποίο δεν αφήνει ανεπηρέαστη τη ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων.
Το ζήτημα των εξεγέρσεων είναι και αυτό ανοιχτό, γιατί αυτές δεν ορίζονται από τα θέλω κάποιων ιδεολόγων ή από τα μη θέλω των ισχυρών. Προκύπτουν από τις ίδιες τις ανάγκες της πραγματικότητας, ως φυσικά φαινόμενα. Με άλλα λόγια αν ξεπεραστούν- μήπως ήδη έχει συμβεί;- κάποια ανεκτά όρια συμβίωσης και κοινωνικής συνοχής, το πράγμα δεν μαζεύεται.
Υπάρχει περιθώριο στο σήμερα για συζητήσεις που κάνουν λόγο για επαναστατικές αλλαγές και μεταβολή των σχέσεων ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής; Την τελική απάντηση θα τη δώσει η ίδια η ιστορία και την τελική απόφαση θα την πάρουν οι ίδιοι οι άνθρωποι ωθούμενοι από τις ανάγκες τους.
Στο σήμερα όμως υπάρχουν άλλα πρωταρχικά ζητούμενα, που αν δεν αντιμετωπισθούν δεν θα ανοίξει ο δρόμος για τα υπόλοιπα.
Το να επανασυσταθεί ένα είδος σοβαρού συνδικαλισμού, το να αποκτηθεί ξανά εμπιστοσύνη στην έννοια της συλλογικής πάλης και να εμπλουτιστεί το περιεχόμενο της από σύγχρονα ζητήματα, είναι μια υποχρέωση για όσους ανθρώπους αισθάνονται πως ασφυκτιούν και ανησυχούν για το που πάμε.
Στο σήμερα κάθε επέτειος όπως αυτή για την αιματοβαμμένη εξέγερση του Σικάγο το 1886 πρέπει να είναι αφορμή για τους νέους ανθρώπους να μάθουν, να εκτιμήσουν, να σεβαστούν και αποκτήσουν συναίσθηση της μελλοντικής πορείας της παγκόσμιας κοινότητας, να συνθέσουν και να φέρουν το παρελθόν στο μέλλον.
Έχουμε σαν κοινωνία πατημένο το γκάζι τόσο πολύ, που ξεπερνάμε πολύ εύκολα σημεία- σταθμούς που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε την καθημερινότητα μας.
Αν σήμερα οι λαοί φοβούνται τα μηνύματα των αλλαγών, είναι γιατί για δεκαετίες τα πλήρωσαν πολύ ακριβά.
Η κυριαρχία της οικονομίας της αγοράς και της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης οδήγησαν στη συσσώρευση μιας τεράστιας και χωρίς προηγούμενο στην ιστορία, μάζας κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Με το εργατικό κίνημα αποδυναμωμένο, μόνο με αιτήματα κοινωνικής πρόνοιας, και χωρίς στρατηγική για το μέλλον. Και με την Ιστορία να ψάχνει να βρει την τάξη που είχε προσδιοριστεί ως επαναστατική από τη θέση της στη παραγωγική διαδικασία και τώρα είναι σκορπισμένη έξω από τα σωματεία, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και ευάλωτη στη δεξιά επάνοδο με τη νέα ρητορική της διόρθωσης «των σοσιαλιστικών λαθών». Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση πως όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται, σαν να πούμε, δυο φορές.
Ξέχασε να προσθέσει, τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα…
