Μπορεί το κυρίως μενού των επαφών του Αλέξη Τσίπρα στην Αμερική να ήταν φυσικά η συνάντησή του με τον Ντόναλντ Τραμπ, ωστόσο αυτό που προηγήθηκε στην έδρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δεν έχει προηγούμενο. Με συγχωρείτε αλλά αυτό δεν ήταν θεσμική συνάντηση, τουλάχιστον σε σύγκριση με την πρόσφατη πείρα.

Αυτό ήταν σα να βρέθηκαν να συζητήσουν δυο φίλοι απ’ τα παλιά. Μέχρι και υποδοχή στην πόρτα του έκανε η Λαγκάρντ του Αλέξη, αψηφώντας τις οδηγίες του προσωπικού του οργανισμού, που της συνέστησαν να μην βγει εκτός κτιρίου για λόγους ασφαλείας. Εύλογα όλοι νομίζαμε ότι μας κάνει πλάκα. Τέτοιες αγάπες ξαφνικά;

Οι εκπλήξεις όμως συνεχίστηκαν και δεν έμεινε φούρνος αγκρέμιστος στα ξένα. Σε όλα σύμφωνοι. Και το χρέος να ελαφρύνει σημαντικά, και στις αγορές να βγει η Ελλάδα, και να κλείσει η αξιολόγηση το συντομότερο δυνατόν, και πολλά μπράβο για τις μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει, και τι δεν ακούσαμε.

Πάντως, πέρα από τα αστεία, από τότε που το ΔΝΤ απέκτησε λόγο στα δημόσια οικονομικά της χώρας και στη ζωή μας, τέτοια συνάντηση μεταξύ Έλληνα πρωθυπουργού και επικεφαλής του ταμείου, δεν έχει ξαναγίνει.

Βέβαια, παρατηρώντας αυτήν την αναπάντεχη μεταστροφή, οφείλει κανείς να είναι άκρως επιφυλακτικός γιατί έχει αποδειχθεί πολλές φορές και στο παρελθόν ότι οι άνθρωποι, κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν παίζονται και ότι είναι ικανοί να λένε τελείως διαφορετικά πράγματα από Παρασκευή σε Σάββατο.

Ωστόσο, όλα έχουν την βαρύτητά τους και σύντομα θα διαφανεί αν αυτή η στροφή έχει μία διάρκεια, όπως και αν η πολιτική ηγεσία είναι σε θέση να την εκμεταλλευτεί στον μέγιστο βαθμό, ούτως ώστε να περάσει επιτέλους κάποια στιγμή σε απτή μορφή το μήνυμα της ανάκαμψης και στην πραγματική οικονομία.