Στα ίδια μέρη…
Στο πρώτο άκουσμα όλοι παρουσιάστηκαν ανάστατοι από το πρωτοφανές συμβάν. Χαμός! Πανικός! Χάος! Έπεσε ένα μπαλκόνι (για την ακρίβεια έπεσαν κομμάτια τσιμέντου από ένα μπαλκόνι) στην 28ης Οκτωβρίου, στο κέντρο του Πύργου, και ήταν σα να έπεσε ο ουρανός ο ίδιος στο κεφάλι τους.
Κι όμως, μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, η συγκλονιστική κατά τα άλλα είδηση θα έχει ήδη περάσει στη λήθη της τοπικής επικαιρότητας, μαζί με τα μπάζα που κι αυτά θα καταλήξουν σε ένα μέρος όπου δεν θα θυμίζουν σε κανέναν το παρ’ ολίγον τραγικό συμβάν. Το «παρ’ ολίγον» εδώ είναι η φράση κλειδί.
Γιατί αν είχε γίνει όντως το κακό, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά για όλους και κυρίως για τα υποθετικά θύματα και τους εξίσου υποθετικούς συγγενείς τους. Απλή ερώτηση: ποια θα ήταν η αντίδραση της τοπικής κοινωνίας αν εκείνη την μοιραία, την κακιά ώρα, περνούσαν κάτω από το μπαλκόνι δύο ανυποψίαστα παιδιά; Ενώ όλοι θα έσπευδαν να απαντήσουν το αυτονόητο, σημασία δεν έχει τόσο η ίδια η απάντηση, όσο το ότι η ουσία της θα έπρεπε να γίνει ευαγγέλιο για την επόμενη μέρα.
Δεν θα γίνει, δυστυχώς, γιατί ούτε στην Πύργο, ούτε στη Λάρισα, ούτε στο Ηράκλειο, ούτε στην Θεσσαλονίκη, ούτε (πολύ περισσότερο) στην Αθήνα, οι άνθρωποι (λαός και πολιτική τάξη) δεν έχουν μάθει να σκέφτονται και να δρουν προληπτικά, παρά μόνον κατασταλτικά. Αν γινόταν το κακό, τότε ίσως κάποιος «πολύ υπεύθυνος» να διέταζε άμεσα τον προληπτικό έλεγχο όλων των κτιρίων και κυρίως των πιο επικίνδυνων, υπό τον φόβο της μοιραίας επανάληψης. Γιατί παντού υπάρχουν σημεία που περνά ο γονιός με τα παιδιά του και το σκέφτεται αν θα συνεχίσει… Όμως αφού δεν έγινε τίποτα, ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Ησυχία, τάξις και ασφάλεια.
Στην μυθολογικό σύμπαν του Αστερίξ και του Οβελίξ, ο μόνος φόβος των κατά τα άλλα ατρόμητων Γαλατών του ανυπότακτου χωριού, είναι μήπως μια μέρα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους. Δεν αποσαφηνίστηκε ποτέ αν ο φόβος τους ήταν δικαιολογημένος. Το βέβαιο ωστόσο είναι πως το καθήκον του καθενός, δεν έχει μόνο νομική αλλά και ηθική διάσταση. Και δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία από μία συνείδηση που τη βαραίνει ένα έγκλημα. Το βάρος της μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνο του ουρανού…
