Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη;

Φαίνεται ότι είναι γραφτό να ζούμε σε καθημερινή βάση πλέον τη μια διάψευση μετά την άλλη. Αυτή η αλληλουχία των διαψεύσεων δεν είναι θεωρητική, δεν πραγματώνεται σε ομιλίες και δημόσιες εμφανίσεις. Είναι αληθινή, όσο αληθινή δεν πάει. Είναι το ίδιο αληθινή με την πραγματικότητα να χάνει κανείς το σπίτι του.

Ήταν πριν από μερικά χρόνια όταν στην εγχώρια επικαιρότητα είχαν παίξει αρκετά βίντεο με βίαιες εξώσεις ιδιοκτητών από τα διαμερίσματά τους στην Ισπανία, επειδή αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και τα έβγαζαν σε πλειστηριασμό. Και όταν λέμε βίαιες, εννοούμε βίαιες: με ΜΑΤ, ξύλο, χημικά και όλα τα σχετικά, με ανάπηρους ανθρώπους να σέρνονται κυριολεκτικά έξω στο πεζοδρόμιο, με λιποθυμίες, με κλάματα, με… Σκηνές απίστευτης σκληρότητας και αλλοφροσύνης που τότε λέγαμε πως ποτέ δε θα ζήσουμε στην Ελλάδα. Κι ας είχαμε το ίδιο σοβαρά (και χειρότερα) προβλήματα  με τους Ισπανούς. Κι ας είχαμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε πόσο βαθύ είναι τελικά το πηγάδι της κρίσης. Κι ας είχαμε ήδη κυβερνήσεις έτοιμες για όλα και πρωθυπουργούς πρόθυμους να υπογράψουν τα πάντα. Γιατί στην Ελλάδα, παρά τα όποια κακά, στραβά κι ανάποδα της φυλής, κάποια πράγματα θεωρούνται ιερά και ως εκ τούτου είναι άνευ συζητήσεως. Για την ακρίβεια θεωρούνταν ιερά μέχρι πρότινος, καθότι άρχισαν και εδώ να εκτυλίσσονται αυτές οι σκηνές απείρου κάλλους. Συνέβη το αδιανόητο και μάλιστα με κυβέρνηση της Αριστεράς! Πετούν ανθρώπους στο δρόμο για επτά, για οκτώ και για εννέα χιλιάδες ευρώ. Και δεν πρόκειται για βίλες και για εισοδηματίες με πολλά ακίνητα. Μιλάμε για οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και δεν έχουν πλέον να πληρώσουν ούτε την τράπεζα, ούτε την εφορία, για το σπίτι των πενήντα και των εξήντα τετραγωνικών. Μην βιάζονται να το διαψεύσουν. Μην κουράζονται με επίσημες ανακοινώσεις και ανεπίσημα σημειώματα (non paper). Συμβαίνει, και η διάψευση ανήκει για μία ακόμη φορά σε μας.