«Καλή συνέχεια»…. Κουράστηκα ν’ ακούω κάθε μέρα την «ευχή» του φίλου μου του Κώστα που έχει επιφορτιστεί την ευθύνη να μου φτιάχνει τον καφέ, πρωϊνή συνήθεια πριν ροβολήσω στο γραφείο.

Με κούρασε η συνηθισμένη ρότα των πραγμάτων στα χνάρια της γνωστής καθημερινής διαδρομής, χωρίς διαλείμματα και διακοπές, με τον βιολογικό μου χρόνο –μόνο αυτόν- να προχωρά και την αφόρητη αίσθηση μιας κλεψύδρας που η άμμος της διαρκώς λιγοστεύει.

Ανεπαίσθητα. Όπως συμβαίνει με τις μεγάλες ή μικρές αλλαγές της ζωής που είναι δύσκολο να συνειδητοποιηθούν «εν πλω» όσο δηλαδή το καράβι του βίου ταξιδεύει ολοταχώς και ο καθείς σκαρφαλωμένος στα ξάρτια του διεκπεραιώνει το ρόλο εφ’ ω ετάχθη.

Κουράστηκα γιατί η αθώα και εκ προθέσεως ευγενική τούτη φράση –καλή συνέχεια- μου ακούγεται σήμερα σαν υπόμνηση καταναγκαστική. Που μου θυμίζει μια συσκευή ηλεκτρονική στην πρίζα, συνδεδεμένη με όλη μου τη ζωή, έναν ιμάντα σε μια αυτοματοποιημένη γραμμή παραγωγής και ένα διαρκές ανελέητο ωράριο.

Ένα κουπί που πρέπει να τραβώ ρυθμικά και αδιάκοπα σε ένα σκαρί που μοιάζει και είναι η γαλέρα της δικής μου ζωής.

Φίλε Κώστα αύριο σαν θα μου φτιάξεις τον καφέ μην μου ευχηθείς πάλι «καλή συνέχεια». Ευχήσου μου φίλε «καλές διακοπές». Αυτές έχω ανάγκη καλοκαιράκι που ’ρχεται…