Τρίτη πρωί, δειλά-δειλά πρόβαλε η άνοιξη –πρώτη επίσημη χθες, καλώς μας όρισε- το φυσικό ανάγλυφο φορά φρέσκο φουστάνι, ανθισμένο και ευωδιαστό, θωπεύει με φως και χαϊδολογά σώματα και ψυχές. Δειλά γιατί με τούτο το μήνα που ’χει μπλέξει καλόν είναι να φυλάει πισινή.

Ξεσπαθώνει ο Μάρτης –αιώνιος αντάρτης- μήνας τζαναμπέτης και δίβουλος καθότι δίγαμος. Πήρε μια πανέμορφη και μια κακομούτσουνη γυναίκα. Σαν ξυπνά απ’ τη πάντα της ωραίας, ευφραίνεται και χαμογελά. Αν τύχει και σηκωθεί από την άλλη γίνεται οξύθυμος, αστράφτει και βροντά.

Μάρτης είναι νάζια κάνει, πότε κλαίει πότε γελάει, τραγουδά με το δίκιο της η λαϊκή σοφία. Όμως δε βαριέσαι η αλήθεια είναι μία. Όπως η νεότητα είναι η άνοιξη της ζωής έτσι και η άνοιξη αποτελεί τη νεότητα του χρόνου.

Άνοιξη λοιπόν να ’ναι και πάσα σκανδαλιά δεκτή…