Κάνει κρύο στην Ελλάδα

Οι πρώτες νιφάδες πέφτουν. Κοιτάζεις γύρω και όλα σου φαίνονται μαγικά. Τα δέντρα πασπαλίζονται με άχνη, τα πεζοδρόμια αποκτούν μία λευκή κρούστα, παιδιά έχουν σταματήσει στην άκρη του δρόμου και παίζουν χιονοπόλεμο. Χαρές, πειράγματα, γέλια. Λες και το λευκό έχει ευλογήσει όλη την πλάση και όλα έχουν εξαγνιστεί από την χάρη του. Αυτή η πράγματι μαγική διάσταση του χιονιού υιοθετείται κατά κανόνα και στις τέχνες και ειδικά στη μουσική και στον κινηματογράφο. Άστο να χιονίσει. Όλα είναι όμορφα. Όλα είναι εύκολα. Όλα είναι μαγικά. Αυτό που παραλείπουν να σημειώσουν προκειμένου να μη χαλάσουν την τέλεια, την εξιδανικευμένη εικόνα του χιονιού είναι ότι δεν είναι για όλους ένα όμορφο γεγονός. Και αυτό είναι κάτι που ειδικά τα τελευταία χρόνια το έχουμε εμπεδώσει καλά εδώ, σε μία από τις ομορφότερες και ηλιόλουστες χώρες στον κόσμο. Το χιόνι δεν είναι μόνο όμορφο αλλά και θανάσιμο. Όμορφο είναι μόνο για εκείνον που κάθεται σε ένα ζεστό σπίτι και απολαμβάνει το θέαμα σιγοπίνοντας ένα ζεστό ρόφημα. Όταν όμως δεν έχεις θέρμανση ή ακόμα χειρότερα είσαι άστεγος, σφίγγεις τα δόντια και υποφέρεις. Κι όταν σε διώχνουν από το κέντρο υποδοχής επειδή αρρώστησε ο δημοτικός υπάλληλος και ο συνάδελφός του αρνήθηκε να τον αντικαταστήσει, ενώ έξω χιονίζει, θα πρέπει να νιώθεις πολύ έντονα στο πετσί σου την παγωμένη ανάσα του κόσμου. Όταν είσαι γεωργός και βλέπεις τα δέντρα να καίγονται από τον πάγο (τι παράξενη έκφραση), ξέρεις ότι αυτό ισοδυναμεί με καταστροφή αφού του χρόνου δεν πρόκειται να «φρουτίσουν». Όταν είσαι επαγγελματίας οδηγός και είσαι συνέχεια στο δρόμο, κάνεις τον σταυρό σου να δώσει ο θεός να φτάσεις με ασφάλεια στον προορισμό σου γιατί σε κάθε χιλιόμετρο μπορεί να σε βρει το κακό. Δυστυχώς αυτός ο χειμώνας μάς απέδειξε όχι μόνο ότι κάνει κρύο στην Ελλάδα, αλλά και ότι ανέκαθεν η παγωνιά είχε περισσότερους εχθρούς παρά φίλους.