Πάει καιρός από τότε, αλλά εκείνο το απόγευμα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όλα ήταν τέλεια, και ταυτόχρονα δεν υπήρχε τίποτε ιδιαίτερο σε σχέση με συνήθως. Ήταν απλώς ένα ακόμη υπέροχο αυγουστιάτικο σούρουπο στον Άγιο Αντρέα. Αλάτι στον αέρα, να πασπαλίζει τις ροδισμένες σάρκες, φως στο νερό, να αλλάζει διαρκώς το πρόσωπο της θάλασσας και κάθε λογής μεθυστικά αρώματα, να βασανίζουν την ανθρώπινη όσφρηση. Μετά από αλλεπάλληλες βουτιές, καθίσαμε να πάρουμε έναν καφέ και να καπνίσουμε στα κλεφτά ένα τσιγάρο… της παρηγοριάς. Ο Άγιος Αντρέας άλλωστε έχει παράδοση σε θερινές παρηγοριές, αφού κανείς μας δεν είχε καταφέρει να ξεφύγει για ακόμα ένα καλοκαίρι.

Κάποια στιγμή κι ενώ σχολιάζαμε πόσο ωραία ήταν η θάλασσα, ο συνομιλητής μου σκοτείνιασε. «Τι έγινε βρε μπάρμπα;», τον ρώτησα, μιας και είχε τα χρονάκια του. «Γιατί συννέφιασες έτσι ξαφνικά;». Αυτή ήταν περίπου η απάντησή του:

«Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν ήμουν ακόμη μαθητής, καθόμουν με τον πατέρα μου και χαλαρώναμε σ’ ένα παχύ ίσκιο, όχι πολύ μακριά από εδώ που είμαστε τώρα. Ενώ συνήθως διάβαζε σιωπηλός την εφημερίδα του, μια μέρα ήταν έξαλλος. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουσα για αρχαιοκάπηλους. Έλεγε ότι ερχόντουσαν μέσα στη νύχτα και βουτούσαν στο βυθό, ανασύροντας αρχαία αντικείμενα αμύθητης αξίας. Είχε προσπαθήσει να κάνει κάτι γι’ αυτό αλλά κανείς δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται. Τα ίδια έλεγε και για τους Γερμανούς στην Ολυμπία, οι οποίοι κατά τα λεγόμενά του, ένα αρχαίο παρέδιδαν στις τοπικές αρχές, δύο έστελναν πίσω στην πατρίδα».

Ευτυχώς αυτές οι εποχές έχουν παρέλθει προ πολλού. Είναι εξαιρετικά παρήγορο το γεγονός ότι η αστυνομία εξάρθρωσε την σπείρα των λαθρανασκαφέων, οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα τιμωρηθούν για τις πράξεις τους. Δεν μπορώ ωστόσο να μην οργίζομαι με όσους επί δεκαετίες ολόκληρες έγδυναν την Ελλάδα και δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ σε κανέναν γι’ αυτό.