Στα ίδια μέρη…
Η επανεμφάνιση του ναζισμού τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, προφανώς και δεν συνιστά κάτι πρωτοφανές σε επίπεδο ιστορικής εμπειρίας. Ο 20ος αιώνας άλλωστε βρίθει παραδειγμάτων όπου σε περιόδους ύφεσης και εκτεταμένης φτωχοποίησης του πληθυσμού, σπάνε τα αυγά του φιδιού και από μέσα βγαίνουν τα ίδια και απαράλλακτα βδελυρά όντα που καλούμαστε ως κοινωνικό σύνολο να αντιμετωπίσουμε και σήμερα.
Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στον ιστορικό κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο η οικονομική εξαθλίωση αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία για τους υμνητές του Χίτλερ να βγουν από τις σπηλιές τους και να σηκώσουν κεφάλι.
Ωστόσο ιδιαιτερότητες υπάρχουν, και δύο εξ’ αυτών εξηγούν με μεγάλη σαφήνεια γιατί το νεοναζιστικό κόμμα παρέμεινε στα αρχικά ποσοστά του, παρά την μακρά περίοδο ύφεσης. Επί της ουσίας, στο σύνολο του πληθυσμού, οι νεοναζί αδυνατούν να προσελκύσουν ένα ποσοστό άνω του 7%, το οποίο τηρουμένων των αναλογιών και των αντίστοιχων σύγχρονων παραδειγμάτων στην Ευρώπη κυρίως, θα μπορούσαν να το είχαν ξεπεράσει κατά πολύ.
Το ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο οφείλεται αφενός στο λεγόμενο συλλογικό ασυνείδητο και αφετέρου στη ιστορική κατάρτιση των μεγαλύτερων ηλικιών.
Το συλλογικό ασυνείδητο συνδέεται άμεσα με το ελληνικό αίμα που έχυσαν οι ναζί και την ελληνική περιουσία που κατέστρεψαν ή κατέκλεψαν κατά την παραμονή τους στην επικράτεια. Δεν συνιστά ακριβώς γνώση.
Είναι κάτι σαν διαίσθηση απέχθειας. Κάτι που σε αηδιάζει βαθιά, κι ας μην μπορείς σε πρώτη φάση να το εξηγήσεις. Παράλληλα, αυτές οι γενιές είχαν την τύχη να μάθουν ιστορία αλλά και να βιώσουν την μεταπολίτευση, την πλέον ειρηνική και δημοκρατική φάση στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους.
Αυτή η γνώση τούς προφύλαξε από πλάνες και τους έδωσε τα εχέγγυα για να ξεχωρίζουν έστω χονδροειδώς το σωστό από το λάθος.
Γι’ αυτό και δεν στήριξαν ποτέ με την ψήφο τους τους φασίστες, κάτι το οποίο δυστυχώς δεν ίσχυσε για ευρύτατα κομμάτια της σημερινής νεολαίας. Αυτό αποδεικνύεται απλά και συγκεκριμένα από τα αναλυτικά χαρακτηριστικά που έχει η ψήφος, όπως ηλικία, φύλο, επάγγελμα, οικ. κατάσταση κλπ.
Εν προκειμένω, το βασικό συμπέρασμα είναι ότι σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, η νεολαία των δύο τελευταίων δεκαετιών αποστρέφεται την ιστορία, σχεδόν όσο το βιβλίο. Η πρωταρχική πηγή γνώσης και πληροφόρησης για τα νέα παιδιά είναι το διαδίκτυο και συγκεκριμένα το Youtube.
Ίσως λοιπόν, αν έβλεπαν εκείνο το σπάνιο βίντεο που είχε ανακαλύψει ο Ροβήρος Μανθούλης, με σκηνές από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους ναζί την 12η Οκτωβρίου 1944, να αναθεωρούσαν˙ και να αντιλαμβανόντουσαν επιτέλους ότι η Ελλάς δεν είναι μόνο ο τόπος όπου γεννήθηκε η δημοκρατία αλλά και ο τόπος όπου εξακολουθεί να επιβιώνει μέχρι σήμερα.
