Στα ίδια μέρη…
Ποια ήταν η τελευταία φορά; Να ένα ερώτημα που δεν θέτουμε συχνά στον εαυτό μας.
«Τι κάνεις;», (ή «τι φτιάνεις;» αν μιλάμε για τα μέρη μας) ρωτάς τον φίλο. «Τρέχω» σου απαντά εκείνος και δεν χρειάζεται να πει περισσότερα γιατί καταλαβαινόμαστε. Αυτός είναι ο λόγος που ο Βέγγος (πέραν του εξαιρετικού του ταλέντου) παραμένει επίκαιρος μέχρι σήμερα. Όλη των ώρα τρέχουμε. Να προλάβουμε το ένα, να κάνουμε το άλλο, να πάμε εδώ, να φτάσουμε εκεί, να φύγουμε, να ξαναγυρίσουμε, και πάλι απ’ την αρχή. Ίσως για τις γενιές λίγο πριν την κρίση να ήταν δυσκολότερο να το καταλάβουν, καθώς πολλοί είχαν μάθει να τα βρίσκουν όλα έτοιμα. Δεν είναι κακό να τρέχεις. Έτσι είναι η ζωή. Το πρόβλημα ξεκινά είναι όταν μένεις μόνο σε αυτό. Αλήθεια ποια ήταν η τελευταία φορά που κοιτάξαμε για πάνω από ένα λεπτό τον ουρανό; Μέρα, όταν λευκά σύννεφα σμίγουν και χωρίζονται σε γαλάζιο φόντο ή νύχτα, όταν εξωγήινες πυγολαμπίδες φωτίζουν και στολίζουν τον μεγαλύτερο μαυροπίνακα της οικουμένης; Ποιος δεν έχει ένα λεπτό ανάμεσα σε εικοσιτέσσερις ολόκληρες ώρες γι’ αυτή τη «δουλειά»; Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μην το έχει.
Κι όμως είναι ελάχιστοι εκείνοι οι οποίοι θα το κάνουν έστω και δυο-τρεις φορές τον χρόνο. Γιατί; Κοστίζει κάτι; Είναι τόσο δύσκολο πια; Ή μήπως θα θεωρηθεί μία παιδιάστικη πράξη, άνευ ουσιαστικού περιεχομένου που προορίζεται μόνο για ξένοιαστα παιδιά κι όχι για ανησυχούντες ενήλικες; Μα, οι τελευταίοι είναι ακριβώς εκείνοι οι οποίοι το έχουν περισσότερο ανάγκη. Ακόμα και τώρα όμως ο ασπρομάλλης από τις έγνοιες αναγνώστης δυσπιστεί. Είναι σαν το παιδί που έχει ξεχάσει τη δύναμή της φύσης όσο και την θεμελιώδη σχέση του μαζί της. Σε αυτή την περίπτωση, μόνο μία δοκιμή είναι ικανή για να τον πείσει. Εξάλλου, δεν έχει τίποτε να χάσει. Κι ας είναι σίγουρος ότι οι σκοτούρες του δεν θα εξαφανιστούν. Δίκιο έχει. Αλλά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να νιώσει κάτι. Κάτι δυνατό που έχει να το νιώσει από καιρό. Ποιος ξέρει; Μπορεί αυτή να είναι η τελευταία του ευκαιρία. Η τελευταία φορά.
