Η ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ σε σχέση με το πρωτογενές πλεόνασμα του 2017, το οποίο κλείδωσε στο εντυπωσιακό 4% του ΑΕΠ, επιβεβαίωσε με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο ότι τα δημοσιονομικά μεγέθη έχουν συμμαζευτεί και πλέον η χώρα είναι σε θέση να σταθεί μόνη της στα πόδια της. Τηρουμένων των αναλογιών, πρόκειται για τεράστια υπέρβαση και ποσοστό υπερδιπλάσιο του 1,75%, που ήταν ο αρχικός στόχος.
Ωστόσο εδώ οφείλουμε να επισημάνουμε το προφανές, ότι δηλαδή αυτό το πλεόνασμα, που ηχεί ως μουσική στα αυτιά των δανειστών, είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων και επίπονων προσπαθειών, όχι της κυβέρνησης, αλλά του λαού. Ουδείς βέβαια δύναται να αμφισβητήσει στα σοβαρά ότι πλέον ότι η χώρα έχει ανακτήσει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου την χαμένη αξιοπιστία της, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνεται σχεδόν σε κάθε επίσημη ή ανεπίσημη συνάντηση των κυβερνητικών στελεχών με τους ομολόγους τους και τα ποικίλα θεσμικά όργανα.
Μάλιστα το γεγονός αυτό έχει διπλή αξία καθότι πέραν της δύσκολης πρώτης γνωριμίας με ευθύνη αμφότερων των πλευρών, ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και ως χαλαρή σοσιαλδημοκρατική δύναμη, βρίσκεται στο αντίθετο ιδεολογικό στρατόπεδο σε σχέση με τα περισσότερα και ισχυρότερα μέλη της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. Κατά συνέπεια, η σοβαρή και υπεύθυνη διακυβέρνηση ανταμείβεται και αποδεικνύεται τελικά ικανή να κερδίσει την εμπιστοσύνη ακόμη και των πιο συντηρητικών πολιτικών σχηματισμών.
Αλλά πού βασίστηκαν αυτές οι προσπάθειες, αν όχι στις οκταετείς, εξαιρετικά επίπονες θυσίες του ελληνικού λαού και κυρίως των μεσαίων και χαμηλότερων στρωμάτων του; Αυτά πλήρωσαν το μάρμαρο και χάρη στους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους, επαγγελματίες, εμπόρους, ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους, επιχειρηματίες, αγρότες και συνταξιούχους επετεύχθη για τρίτη συνεχόμενη χρονιά υπέρβαση του στόχου για το πλεόνασμα.
Αυτό από μόνο του μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρότατο επιχείρημα για την κυβέρνηση απέναντι στους δανειστές, αναφορικά με την μελλοντική διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής, που όχι μόνο δεν θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει ήδη ψηφισμένα μέτρα, αλλά είναι αναγκαίο να αποκτήσει ένα κατά πολύ εντονότερο κοινωνικό πρόσημο. Δεν είναι μόνο ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και μακροπρόθεσμης στρατηγικής. Λένε ότι ευημερούν οι αριθμοί αλλά από πότε οι δείκτες μίας οικονομίας περιορίζονται αποκλειστικά στην επίτευξη των πλεονασμάτων;
Κι έπειτα, τίθεται πλέον επιτακτικά από την ίδια την κοινωνία το ζήτημα της κοινωνικής αναδόμησης μετά την αποδόμηση που επέφεραν τα απανωτά μνημόνια. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις οι οποίες καταδεικνύουν ότι πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας είναι ωριμότερα από ποτέ. Ουδείς πλέον φωνάζει «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα». Ωστόσο είναι μόνο δίκαιο να περιμένει και ο λαός μία μικρή ανταμοιβή για τα όσα έχει υποστεί οχτώ χρόνια τώρα. Αυτή η ώρα έχει έρθει. Είναι η ώρα που το πλεόνασμα της οικονομίας θα μετατραπεί και σε πλεόνασμα της κοινωνίας
