Φανταστείτε όλους αυτούς που ασχολούνται με την οικονομία, που αναλύουν, προβλέπουν, και προτείνουν τα σχέδια που αποβλέπουν στην οικονομική ανάπτυξη και την ευημερία, να είναι κλεισμένοι σε έναν ουρανοξύστη, κατανεμημένοι στους ορόφους με βάση τη σπουδαιότητα του ρόλου τους. Να παρακολουθούν τους ανθρώπους και το δρόμο, με υποχρέωση- στο τέλος της ημέρας- να υποβάλλουν ανά όροφο τις παρατηρήσεις τους στα «αφεντικά» που βρίσκονται στο ρετιρέ εντεταλμένοι να παίρνουν τις αποφάσεις που καθορίζουν τις ζωές μας.
Διαβάζοντας κανείς τα σημειώματα θα διαπιστώσει μεγάλες διαφορές. Οι παρατηρήσεις από το ισόγειο και τον πρώτο όροφο έχουν επίκεντρο τους ανθρώπους. Όσο όμως ανεβαίνουμε προς τα πάνω οι παρατηρήσεις για τους ανθρώπους εξασθενούν και επικεντρώνονται στο δρόμο.
Τελικά τα «αφεντικά» ολοκληρώνοντας τη μελέτη των παρατηρήσεων επιλέγουν αυτές που έχουν γραφτεί από τους ενοίκους του προτελευταίου ορόφου και καταλήγουν στην ανάγκη της «ανάπλασης της περιοχής».
Βλέπετε αυτοί που παίρνουν τις οικονομικές αποφάσεις από το ρετιρέ του ουρανοξύστη δεν έχουν ιδέα για την πραγματική ζωή των εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν στο «δρόμο».
Γιατί- πώς να το κάνουμε- αλλιώς αντιλαμβάνεται την οικονομία ο συνταξιούχος και ο εργαζόμενος των 500 ευρώ ή ο μικροεπιχειρηματίας που κατορθώνει στο παρά πέντε να καλύπτει τις υποχρεώσεις του, και αλλιώς οι «εκλεκτοί» του κόσμου. Για τους μεν οικονομία σημαίνει αγώνας επιβίωσης, για τους δε σημαίνει πλούτος, εξουσία και δύναμη,.
Η Αριστερά πάντα προτιμούσε να διαμορφώνει την πρόταση της για την οικονομία παρατηρώντας την κοινωνία από το ισόγειο. Οι συντηρητικοί προτιμούσαν το ρετιρέ. Και κάποιοι άλλοι… προοδευτικοί επέλεγαν χαμηλότερους ορόφους καθώς όσο φοβούνται τα ύψη άλλο τόσο απεχθάνονται τις… μυρωδιές του δρόμου.
Έτσι οι ένοικοι του ισογείου θα μιλούν πάντα για μισθούς, οι ένοικοι των ρετιρέ για τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, και οι προοδευτικοί των μεσαίων ορόφων για μισθούς… σε περιβάλλον ελεύθερης αγοράς.
Το ζητούμενο είναι ποιους εμείς επιλέγουμε κάθε φορά να αποφασίζουν για τις ζωές μας…
