Τίποτε δεν την προετοιμάζει γι’ αυτό. Τίποτε δεν θα μπορούσε να την προετοιμάσει γι’ αυτό. Ακόμα κι αν ο ίδιος ο θεός κατέβαινε στη γη να της το αποκαλύψει, αυτή δεν θα τον πίστευε. Δεν θα μπορούσε να τον πιστέψει. Είναι τέτοια η αγάπη της μάνας για το παιδί της, που ακόμη και όταν της πεθάνει, αδυνατεί να το αποδεχτεί.

Τής πεθάνει… Κανένα παιδί δεν είναι από μόνο του, ακόμη κι αν είναι μονάχο. Σε κάποια «ανήκει». Κάποια το έφερε στη ζωή. Κάποια το βύζαξε. Κάποια το ανέστησε, όπως λένε. Κάποια ήταν εκεί όταν δεν κοιμόταν, όταν ψηνόταν στον πυρετό, όταν έκλαιγε ασταμάτητα, όταν κουλουριαζόταν από φόβο, όταν βίωνε την απόρριψη. Κάποια πέρασε περίπου ολόκληρη την ζωή της, κουβαλώντας μέρα νύχτα επάνω της την σκέψη του παιδιού της, σαν φόρεμα που δεν το έβγαλε ποτέ.

Είναι μια ζωή ανησυχίας η ζωή της μάνας. Από τη στιγμή που γεννά, δεν ησυχάζει παρά μόνο όταν κλείσει τα μάτια της. Τι γίνεται όμως αν συμβεί το απευκταίο; Τι γίνεται αν ο μύχιος, ο μεγαλύτερος φόβος της πραγματοποιηθεί; Τι γίνεται αν αντί για την ίδια, φύγει πρώτο το σπλάχνο της;

Κανείς γονιός δεν πρέπει να θάβει το παιδί του. Και σε καμιά μάνα να μην τύχει αυτό που έτυχε στην μητέρα του Κώστα Γιαννόπουλου, ο οποίος σκοτώθηκε τόσο άδικα την ώρα που πάλευε να βγάλει το μεροκάματο. Ένα παιδί μόλις 26 χρόνων, που δεν είχε προλάβει να κάνει τίποτε ακόμη. Δεν είχε προλάβει να ζήσει την ζωή. Το μόνο που πρόλαβε να ζήσει είναι την τιμιότητα του να βγάζει μόνος του το ψωμί του και να βοηθά την οικογένειά του.

Χθες το απόγευμα έθαψαν το παλικάρι. Συγγενείς και φίλοι μαζεύτηκαν για να τον συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία, όπως λέγεται. Αμέσως μετά, κάθισαν και ήπιαν λίγο κονιάκ για την ανάπαυση της ψυχής του και κάπως έτσι είπαν αντίο. Μόνο η μάνα του δεν τον αποχαιρέτισε και δεν πρόκειται να τον αποχαιρετίσει ποτέ. Μόνο εκείνη θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής της ως μία μακρόσυρτη άρνηση. Γιατί η μάνα δεν λέει ποτέ αντίο.