«Οι μουσικοί αδιάφοροι για το χθες, το σήμερα, το αύριο, απόλυτα ταυτισμένοι με την Τέχνη που υπηρετούν παίζουν το Otto e Mezzo, του Νίνο Ρότα, με κέφι και πάθος, ξεσηκώνοντας τη μικρή πλατεία. Το σύμπαν εκεί γύρω μοιάζει να διαστέλλεται, τα χλωμά φώτα από τις λάμπες φωτισμού του δήμου το ίδιο, και από τις γωνιές ξεπροβάλλουν οι άνθρωποι της νύχτας, εκείνοι που δεν βλέπουμε ποτέ και αγνοούμε παντελώς την ύπαρξή τους…»

Βρίσκομαι στις τελευταίες σελίδες Α4 του αδημοσίευτου βιβλίου του φίλου και συναδέλφου μου Δημήτρη Τερζή και διαβάζω αυτή τη σκηνή. Νιώθω την ανάγκη να τα «ζωντανέψω» όλα γύρω μου, να ξεσαλώσουν στη φαντασία μου εικόνες και μουσικές. Βάζω δυνατά Νίνο Ρότα. Ενθουσιάζομαι, πάλλομαι, «χειροκροτώ με μανία», όπως ακριβώς και η 60άρα που περιγράφει στο βιβλίο του ο Δημήτρης.

Χειροκροτώ για όσα διάβασα μέχρι αυτό το σημείο, για τη στιγμή που ζω, για την τύχη που έχω να διαβάζω πρώτη αυτό το υπέροχο βιβλίο. Μια τύχη στην οποία βοήθησα κι εγώ, αφού όταν έμαθα ότι το τρίτο βιβλίο του ήδη βρίσκεται στα χέρια του εκδότη, του ζήτησα να το δώσει και σε μένα. Ξέρει ότι είμαι φανατική αναγνώστρια των βιβλίων του, των άρθρων του και της ερευνητικής δημοσιογραφικής ματιάς του. Αυτής της ματιάς που πήρε σβάρνα τους δρόμους της Αθήνας, έδωσε φωνή σε ξεχασμένους και απόβλητους, σε σκύλους και γάτες – στους κατοίκους των κτιρίων του αθηναϊκού κέντρου. Αυτά τα κτίρια, οι γκρίζοι ελέφαντες, που ανάμεσα και μέσα τους κινούνται οι «ήρωές» του.

Δένονται άνθρωποι και ζωντανά, ξεπληρώνονται χρέη τιμής και φιλίας, μπερδεύεται το φως με τις σκιές: ο Μίλτος, ωραίος σαν τον «Τζεφ Μπρίτζες», ναυτικός, που είχε «παστώσει 37 χρόνια της ζωής του με το αλάτι της θάλασσας»· ο μεγαλοεκδότης που ξέρει και «καθορίζει ποιος έχει τα φόντα να γίνει είδωλο και ποιος θα παραμείνει μια “διακριτική παρουσία στα γράμματα”»· ο Λάζαρος, που κρατάει το… καθοριστικό ημερολόγιο, η διψασμένη για έρωτα ποιήτρια Ζωή· ο αδέσποτος σκύλος που από τις συναντήσεις του με τους ανθρώπους πλάθεται ο μύθος και καθηλώνει η αλήθεια. Πλάσματα προδομένα που γυρνάνε «δεξιά κι αριστερά σαν θρόισμα μιας ατελείωτης νύχτας».

Ιστορίες διαφορετικές, λες, στην αρχή, αλλά που δένουν μεταξύ τους σε ένα απρόσμενο τέλος. Γιατί «οι σκιές εξεγείρονται, βαθαίνουν και απλώνονται, κυκλώνουν την πόλη και τους κοιμισμένους ελέφαντες».

Σε λίγο καιρό, το βιβλίο του Δημήτρη Τερζή «Η καρδιά του ελέφαντα» από τις εκδόσεις Ιωλκός (όπως και το προηγούμενο «Θερισμός»· «Το τέλος μιας τέλειας μέρας» από τις εκδόσεις Ιβίσκος) θα βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Αγοράστε το και όταν φτάσετε εκεί που παίζει η μπάντα θα με θυμηθείτε, αν δεν χειροκροτήσετε κιόλας.

 η Σταυρούλα Ματζώρου για το νέο βιβλίο του «δικού μας» Δημήτρη Τερζή