«Τα καλοκαίρια μας μικρά κι ατελείωτοι οι χειμώνες”

Λέγεται πως η εικόνα του σήμερα, προϊδεάζει για την εικόνα του αύριο.

Αλλά ποια είναι η εικόνα σήμερα;

Της μιζέριας, της παραίτησης, της αδράνειας ή της ήσσονος προσπάθειας, του ωχαδερφισμού και της τοπικιστικής αντιπαλότητας.

Σβήνοντας τον πολιτισμικό πλούτο αιώνων, τον φυσικό πλούτο, τις πραγματικές δυνατότητες, ο δρόμος για να συναντηθούμε με το αύριο είναι κλειστός. Τούτος ο τόπος όμως, δεν μπορεί, να συνεχίσει με αυτές τις λογικές, σαν σκύλος που κυνηγάει την ουρά του. Και οι πολίτες κουράστηκαν πια να βλέπουν μόνο κλειστά μαγαζιά, χρέη και τα παιδιά τους να ξενιτεύονται ή να καίνε τα ταλέντα τους στην ευκαιριακή υποαπασχόληση.

Η συλλογική ψυχή διψάει γι’ άλλα. Ζητάει αποκατάσταση, ανταμοιβή ζωής για τις χρόνιες θυσίες, θέλει τροχιά προς το κοινό καλό, θέσεις δουλειάς, δικαιότερη διανομή, λιγότερους αποκλεισμούς, ισονομία. Θέλει ένα θετικό πολιτικό σενάριο που να οδηγεί στη πρόοδο. Μια καλύτερη αφετηρία για  επανεκκίνηση. Κι’ αυτό έχει δικαίωμα να το δει σήμερα, τώρα, αύριο.

Η πολυαναμενόμενη και πολυπόθητη απόφαση για την χρηματοδότηση της Πατρών-Πύργου-του δρόμου που θα μας βγάλει από την απομόνωση και θα μας συνδέσει με την Ελλάδα της δημιουργίας είναι μια τέτοια  καλή αρχή. Δεν φτάνει όμως. Είναι πολλά εκείνα που περιμένουν να γίνουν για να σηματοδοτήσουν την Ηλεία του αύριο. Κι αν η αγκυλωμένη Ηλεία είναι να πάθει κάτι θα το πάθει από την υπερβολική παραίτηση των ταγών της και όσο δικαιώνουν το ρητό « στο τόπο μιλούν οι σοφοί και αποφασίζουν οι ηλίθιοι»…