Την ώρα που η κοινωνία και ο τόπος βιώνει μια ακόμα ιστορία οδύνης, που όλοι (;) μετράμε τις πληγές που άφησε πίσω της η νέα συμφορά, είχαμε και τον «αγώνα» των «ενημερωτικών εκπομπών» για το ποιος θα λανσάρει το καλύτερο δράμα.

Οι γνωστοί ειδήμονες των καναλιών έσπευσαν πραγματοποιώντας «ζωντανές» συνδέσεις δίπλα σε απανθρακωμένους, και με ύφος σύγχρονων τραγωδών να επιδίδονται σε μια μίζερη κριτική για το ποιοι έφταιξαν, αν έκαναν σωστά την δουλειά τους οι πυροσβέστες, να αναλύουν με ευκολία σχέδια εκκένωσης που έπρεπε να εφαρμοστούν, να υποδεικνύουν ως αδέκαστοι δικαστές ποιοι πρέπει να παραιτηθούν. Να προσπαθούν μανιωδώς να μας υποδείξουν πως να νιώσουμε, ποιον να μισήσουμε, πως να λυπηθούμε, ποιον να καταδικάσουμε, πως να σκεφτόμαστε λιγότερο.

Βλέπετε γνωρίζουν καλά ότι ο ανθρώπινος πόνος πουλάει πολύ και τον αγοράζουν όλοι. Όμως όταν καταθέτεις «απόψεις» την στιγμή που δίπλα σου απλοί άνθρωποι πνιγμένοι σε καμένα δάκρια θρηνούν τις απώλειες των δικών τους, οφείλεις να δείξεις σεβασμό στην μνήμη των νεκρών συνανθρώπων σου. Είναι το ελάχιστο που απαιτεί η ανθρώπινη υπόσταση. Στην αντίθετη περίπτωση δεν έχεις θέση μέλους μιας κοινωνίας ανθρώπων.

Είμαστε όλοι συγκλονισμένοι με τον τραγικό απολογισμό της πρόσφατης πυρκαγιάς στην Αττική. Και όταν κοπάσει ο θρήνος είναι απαραίτητο να επικεντρωθούμε στα αίτια που οδηγούν σε αυτές τις καταστροφές και όχι μόνο στην απλή επούλωση των συμπτωμάτων τους.

Ίσως οι φυσικές καταστροφές δεν μπορούν να αποφευχθούν. Η εφαρμογή όμως ενός βιώσιμου μακροχρόνιου σχεδιασμού μπορεί να ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις τους στο κοινωνικό σύνολο. Για την διαχείριση της κρίσης πολλά μπορείς να καταμαρτυρήσεις. Μόνο όμως αν τα σκοτεινά σημεία του χθες γίνουν φωτοδότες του αύριο θα υπάρξει δικαίωση. Τα λάθη από αδυναμίες, παραλείψεις, αυθαιρεσίες ίσως κάποτε συγχωρούνται.

Οι αναισθησίες με εγωισμό εξωφρενικό τι διηγούνται;…