Αυτό που προσπαθούμε να καταλάβουμε όταν βλέπουμε μια φωτογραφία που μας συγκινεί, είναι τι κρύβεται από πίσω. Την ιστορία που αιχμαλωτίστηκε σ’ ένα «κλικ» και έφθασε σ’ εμάς. Πολλές φορές μπορούμε να την φανταστούμε και άλλες γράφουμε την δική μας.

Η φωτογραφία όμως του πατέρα που κρατά προστατευμένο στην αγκαλιά του, τον μικρό του γιό και το θλιμμένο χαμόγελο της μάνας που παραστέκεται είναι από μόνη της χίλιες λέξεις.

Όποιος έχει ζήσει από κοντά μια πύρινη καταστροφή, όποιος δεν κοιμήθηκε βράδια ολόκληρα από την αγωνία αν οι φλόγες θα απειλήσουν ότι αγαπάει, δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος.

Και αυτοί οι άνθρωποι είδαν στις 18 Δεκέμβρη το σπίτι τους με όλο τους το βιός να παραδίδεται στις φλόγες. Μια άλλη εικόνα είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο όταν το πρώτο βράδυ μετά την καταστροφή, τα τρία μωρά της οικογένειας είχαν κοιμηθεί στο καταχείμωνο στη καρότσα ενός αγροτικού φορτηγού.

Από χθες όμως, η επταμελής οικογένεια της Αγγελικής Αρβανιτάκη, έχει πάλι ένα κεραμίδι για να ξεχειμωνιάσει και το χαμόγελο- έστω θλιμμένο- άνθισε πάλι στα χείλη της. Έπαψε να τους σκεπάζει ο φόβος να ξεριζωθούν από τα χωράφια και τα ζωντανά τους.

Οι μέρες τους, γέμισαν πάλι ελπίδα και ο χρόνος που όλα τα σμιλεύει και τα γιατρεύει έγινε πάλι σύμμαχος. Δυο φωτογραφίες, εφτά ζωές…