Είχε ποθήσει ολόψυχα, όταν ήταν νεαρός, να είναι γενναίος στη ζωή. Συμμετείχε σε αγώνες και κινητοποιήσεις, μιλούσε πάντα για την ισότητα και την ελευθερία.

Και να που τώρα, ολόκληρος άντρας, δεν βρήκε το κουράγιο να αντιδράσει. Μόνο στέκεται και συλλογίζεται το συμβάν.

Οι περισσότεροι συνάδελφοι με τους οποίους κουβέντιασε το θέμα, του έλεγαν ότι «έπραξε σωστά».

Δεν είναι να μπλέκει κανείς μ’ αυτά τα πράγματα.

Έλα όμως που δεν έλεγε να φύγει από μέσα του η ενοχή. Κι αν τον ρωτούσαν τα δυο του παιδιά, τι παράδειγμα θα τους έδινε; Καλά μας τα λες στη θεωρία πατέρα, μα να που τώρα «τραβάς απ’ έξω την ουρά σου».

«Γιατί δεν αντέδρασες;» ρώτησε ξανά τον εαυτό του. Θα μπορούσες να γράψεις έστω μια κουβέντα. Να δώσεις το στίγμα σου.

Τελικά αρκέστηκε να γράψει δυο στίχους.

«Κλείστ’ το παράθυρο γυναίκα/ κοντεύει δώδεκα και δέκα/ σου το’ χω πει τόσες φορές/ οι μέρες είναι πονηρές…

Ας είναι έστω αυτή η αντίσταση του…