Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη, το φάντασμα του πατριωτισμού.

Όλοι είμαστε ή δηλώνουμε πατριώτες, αλλά οι μισοί θεωρούν τους άλλους μισούς λίγο έως καθόλου πατριώτες σε αντίθεση με τους ίδιους που θεωρούν πως είναι εξ ορισμού οι γνήσιοι και αυθεντικοί.

Οι «άλλοι» είναι πατριώτες ντεμέκ, αν δεν είναι ξεπουλημένοι σε άλλες πατρίδες και άλλα συμφέροντα.

Πουθενά όμως στον κόσμο ο πατριωτισμός δεν είναι ενιαίος, αδιαίρετος και κοινά αποδεκτός.

Άλλος σαν παράδειγμα, είναι ο πατριωτισμός του Μανώλη Γλέζου και άλλος του Μάκη Βορίδη.

Φυσικά ο καθένας δικαιούται να πιστεύει ότι εκπροσωπεί τον «πατριωτισμό του κοινού», αλλά αυτό είναι μόνο στο μυαλό του.

Και το μυαλό ως γνωστόν συχνά έχει φαντασιώσεις.

Απτή απόδειξη η μελέτη του Ανδρολογικού Ινστιτούτου που αποφαίνεται ότι «το ονοματολογικό ζήτημα της ΠΓΔΜ ανέβασε στα ύψη την ερωτική διάθεση των Ελλήνων».

Προφανώς τα «πολιτικά πάθη» έχουν άμεση επίδραση στα πάθη της κρεβατοκάμαρας…