Κάποτε την λέγαμε «επαναστατική γυμναστική». Τώρα, με όλα τα φώτα στραμμένα πάνω της, με όλα τα ΜΜΕ να την προβάλλουν, αναβαθμίστηκε; Υποβαθμίστηκε; Δύσκολο να πεις, διεκδικεί πάντως τον χαρακτηρισμό του θεάτρου, αφού εκτυλίσσεται με όρους θεάματος.

Από το χαριτωμένο όμως περνούμε στο γελοίο όταν ο φακός καλεί κάποιον να πρωταγωνιστήσει σε μια διαδήλωση αφόρητης φαιδρότητας, να εξαπολύει κεραυνούς και τόνους μισαλλοδοξίας σε ρόλο προστάτη των ιερών και οσίων της πατρίδας και από κοντά το χορό να συμπληρώνει με κατάρες και απειλές τους απανταχού εθνοπροδότες.

Όμως το θέατρο είναι τέχνη υψηλή, με νόμους αυστηρούς και μετατρέπει την «ιερή αγανάκτηση» σε καταγέλαστο επιθεωρησιακό νούμερο.

Αλλά πιο θλιβερές μου μοιάζουν οι κραυγές των δημοσιολόγων που γράφουν χιλιόμετρα στη νέα σταυροφορία κατά της «ιερής Ανομίας».

Μια ηθικολογούσα μεταμφίεση της παρανομίας αφού η παρανομία τιμωρείται από τους ανθρώπους, η Ανομία όμως από τον Θεό τη Ελλάδας.

Εις το πυρ το εξώτερον λοιπόν.

Άραγε ήρθε ο διάβολος να διεκδίκησε αυτά που του χρωστούν;…