Τα βράδια στην πλατεία του χωριού, κάτω από τον μεγάλο πλάτανο, τα τραπεζάκια του καφενείου είναι γεμάτα. Πολλές οι φωνές. Μην φανταστείτε. Δεν είναι τουρίστες, κι ας ακούγονται ανάμεσα στα ελληνικά και κάποια ξενόγλωσσα. Είναι οι ξενιτεμένοι που με την ευκαιρία της μεγάλης γιορτής της Παναγίας, επιστρέφουν στον τόπο τους.

Τη μέρα άφαντοι, σκορπισμένοι στις κοντινές παραλίες. Τα βράδια όλοι μαζί να μπολιάζονται με τους ντόπιους να ζητούν να μάθουν τα «νέα» του χωριού και πιο πολύ να ονειρεύονται.

Άλλοι να επισκευάσουν το πατρογονικό, άλλοι να χτίσουν ένα μικρό σπίτι, κάτι στέρεο για τα στερνά τους, να θυμίζει και στα παιδιά πως από αυτό το τόπο ξεκίνησαν όλα.

Κάποιοι ίσως τα καταφέρουν, κάποιοι άλλοι πάλι θα μείνουν με το όνειρο.

«Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο, τζάμπα οικόπεδο στη παραλία, του έρωτα θα βάλω το πουκάμισο και θα νικήσω δίχως πανοπλία, τώρα θα ‘ δεις μες της ψυχής τα υπόγεια, τραπέζι με ψωμί, νερό κι’ αλάτι, τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια, που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη…