Κατά κοινή ομολογία δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση για έναν εκπαιδευτικό από το να αντικρίζει τους σπόρους της εκπαιδευτικής του προσπάθειας να βλαστάνουν και να καρπίζουν.
Τέτοια συναισθήματα διακατέχουν ολόκληρη τη σχολική μας κοινότητα αλλά και το Κοινωνικό Φροντιστήριο του Δήμου Πύργου μετά την ανάρτηση των πινάκων εισακτέων για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Συγκεκριμένα, πρόκειται για την επιτυχία της μαθήτριας μας, της Ελένης Παυλή, η οποία συγκέντρωσε, την δεύτερη καλύτερη βαθμολογία σε όλη την Ελλάδα στις εννέα ειδικότητες του τομέα υγείας (19.205 μόρια).
Η Ελένη, αποτέλεσε πρότυπο ανθρώπου και μαθήτριας καθόλη την φοίτηση της στο σχολείο μας και το Κοινωνικό Φροντιστήριο. Με δίψα για μάθηση, επιμελής, φιλόδοξη, συγκρατημένη στις επιτυχίες της κατάφερε να εισαχθεί στην πρώτη της προτίμηση, την Ιατρική σχολή Πατρών. Από το σχολείο μας αποφοίτησε με άριστα (20) στο απολυτήριο και το πτυχίο του Βοηθού Νοσηλευτή.
Κύριο συστατικό της επιτυχίας της, πέρα από τον προσωπικό της αγώνα, υπήρξαν οι επίπονες και φιλότιμες προσπάθειες, τόσο των καθηγητών του σχολείου όσο και του κοινωνικού φροντιστηρίου όπου διδάχθηκε τα μαθήματα της Νεοελληνικής γλώσσας και των Μαθηματικών από δυο εξαίρετους συναδέλφους από το Εσπερινό Λύκειο Πύργου, οι οποίοι εθελοντικά προσέφεραν τις υπηρεσίες τους.
Μαζί μου, η Ελένη διδάχτηκε στο σχολείο το μάθημα της Ανατομίας και της Υγιεινής στο κοινωνικό φροντιστήριο. Όμως η διδασκαλία δεν περιορίστηκε μόνο μέσα στην τάξη στα πλαίσια του αναλυτικού προγράμματος. Μετά από κάθε περίπατο, ή εκδήλωση του σχολείου, σε κάθε κενό μαθήματος, τόσο δικού μου όσο και της Ελένης, ήταν η ευκαιρία για μια ακόμη παράδοση ή επανάληψη στα δυο μαθήματα ειδικότητας που αποτελούν το 70% της συνολικής της βαθμολογίας. Και η προσπάθεια συνεχιζόταν το απόγευμα στο Κοινωνικό Φροντιστήριο, με αποτέλεσμα νύχτα πια η Ελένη να επιστρέφει στο χωριό της.
Μεσολάβησε λοιπόν ένας διαρκής και επίπονος αγώνας προκειμένου η Ελένη, η οποία τίποτε δεν της χαρίστηκε έτσι απλά, να διαπρέψει στις πανελλαδικές εξετάσεις. Όταν τον Ιούνιου του 1991, αποφοιτούσα και εγώ από το 1ο Λύκειο Πύργου και ενώ αποχαιρετούσα τους καθηγητές μου για τελευταία φορά, ένας από αυτούς, ο οποίος έμελε να γίνει ο εμπνευστής αυτής μου της προσπάθειας στο Κοινωνικό Φροντιστήριο αλλά και της εκπαιδευτικής, εν γένει πορείας μου, ο μεγάλος φιλόσοφος- φιλόλογος, ο Κυριάκος Μαντζιβής, μου έγραφε σε ένα χαρτί μια στροφή από ένα ποίημα του που τιτλοφορείται:
«Είναι Αρκετό»
Ένα χέρι, που αυθόρμητα σου δίνεται,
είναι αρκετό για να σου δείξει
ότι ένα κομμάτι μιας ψυχής
πέρασε στο δικό σου σώμα.
…Να το έχεις Λεωνίδα πάντα στο νου σου μου είπε, χτυπώντας με στην πλάτη και με αποχαιρέτησε.
Έτσι και εσύ Ελένη, ότι πήρες απλόχερα από τους δασκάλους σου, χωρίς καμία υστεροβουλία και σκοπιμότητα, να το καταθέσεις με τις γνώσεις σου για να απαλύνεις τον ανθρώπινο πόνο με τον οποίο κάποια στιγμή θα ορκιστείς να έρθεις αντιμέτωπη. Άνοιξε τώρα τα φτερά σου και πέταξε σε καινούργιους ορίζοντες ποιο όμορφους, ηθικούς, αγγελικά πλασμένους.
Ο καθηγητής σου
