«Κυκλοθυμικός καιρός». Το ζευγάρι των λέξεων πιο συχνά εμφανίζεται στις κουβέντες μας, κάθε φορά που ο καιρός περνάει απότομα από το χαμόγελο στο θυμό. Έχουν πληθύνει αυτές οι απότομες εναλλαγές. Τις αλλαγές του καιρού, τη γρήγορη μετάβαση από τον καύσωνα και τις φωτιές, στις καταιγίδες και τις πλημμύρες, τις ζούμε πια στο πετσί μας.

Πληρώνουμε εδώ και τώρα τις συνέπειές τους. Τον χορό της φωτιάς στα καμένα δάση μας θα ακολουθήσουν μοιραία αύριο οι οχετοί που θα πνίξουν τα χωριά και τις πόλεις μας. Η μάνα φύση που χρόνια μας προστάτευε δεν είναι πια εδώ. Μας εγκατέλειψε απηυδισμένη από την αγνωμοσύνη που της επιφυλάξαμε. Άφρονες που βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια.

Με την εγκληματική μας αμέλεια, αν όχι εκ προθέσεως. Τώρα τρέχουμε. Σε έναν αγώνα δρόμου να προλάβουμε το προαναγγελθέν κακό. Ούτε τόπος μας περισσεύει ούτε χρόνος. Το «δε βαριέσαι εμείς δεν θα είμαστε εκεί» δεν χωράει.

Η κυκλοθυμία του καιρού είναι οιωνός ευανάγνωστος. Το βαρομετρικό χαμηλό είναι προ των πυλών. Και δεν αντιμετωπίζεται ούτε με γκρίνιες ούτε με ευχέλαια…