«Μπήκαν εδώ μέσα με ένα απολυτήριο λυκείου την στιγμή που χιλιάδες παιδιά με σπουδές και προσόντα είναι άνεργα και σηκώνονται και φεύγουν όποτε γουστάρουν». Δεν ήταν παράπονο αυτό. Ήταν καταγγελία. Μία ήπια καταγγελία σε ένα καθημερινό συναπάντημα δύο παλιών φίλων, με τη διαφορά ότι o ένας προΐστατο εδώ και μερικά χρόνια μιας δημόσιας υπηρεσίας.
Λίγα εικοσιτετράωρα πριν, ο πρωθυπουργός της χώρας είχε απευθυνθεί στον λαό, κηρύσσοντας και επίσημα το τέλος των μνημονίων. Τυπικά έστω, η χώρα έβγαινε από έναν εφιάλτη ο οποίος δεν ήταν μόνο επώδυνος αλλά και αργός. Τυπικά, γιατί ουσιαστικά, όταν έχεις 920.000 άνεργους και πόσους άλλους που εργάζονται «μαύρα» ή δεν συνυπολογίζονται στο τελικό άθροισμα και δεν φαίνονται πουθενά, δεν μπορείς να μιλάς για οριστικό ξεπέρασμα της κρίσης, ούτε για πλήρη ανάκαμψη. Από την άλλη, και για να είμαστε δίκαιοι, στην οικονομία ισχύει ακριβώς ότι η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει οπωσδήποτε να φαίνεται, κι ας μην είναι ακριβώς…
Είναι όμως αυτό το μοναδικό κριτήριο της πραγματικής επιστροφής στην ευημερία, στην ευρυθμία και κυρίως στην κανονικότητα, όπως αναφέρουν συχνά τα κυβερνητικά στελέχη; Το ζήτημα βεβαίως είναι για ποια κανονικότητα μιλάμε. Διότι αν μιλάμε για την ολική πια αναβίωση του πάλαι ποτέ φαυλοκρατικού καθεστώτος το οποίο μας έφτασε μέχρι εδώ, τότε τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ότι νομίζουμε.
Η συγκεκριμένη υπάλληλος και όλοι οι υπάλληλοι οι οποίοι την κοπανάνε από την εργασία τους, σαν μαθητούδια από το σχολείο, δεν είναι απλώς μία παθογένεια του «μεταμνημονιακού» βίου. Είναι σημείο των καιρών. Μετά από τόσα χρόνια, οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί που είναι και όσοι είναι τέλος πάντων, εξακολουθούν να επιβαρύνουν το κράτος και φυσικά τον Έλληνα φορολογούμενο με την προκλητική αργομισθία τους. Μετά από τόσα χρόνια, δεν έχουν διδαχθεί τίποτα. Λες και δεν είναι τα ίδια τα παιδιά και τα εγγόνια τους (μεταξύ πολλών άλλων) εκείνα τα οποία υφίστανται τις συνέπειες της στάσης τους.
Επομένως, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι τα πράγματα πηγαίνουν κάπως καλύτερα, ακόμη κι αν πιστέψουμε ότι η χώρα ξεπέρασε τα μνημόνια και βρήκε επιτέλους την Ιθάκη της, προς το παρόν κανένας και τίποτε δεν μοιάζει ικανό να μας λυτρώσει από την κρίση της ανευθυνότητας που επί πολλές δεκαετίες μαστίζει τον δημόσιο βίο και εξακολουθεί να καθορίζει την εθνική μας μοίρα.
