(εμείς γι’ άλλού κινήσαμε γι’ αλλού, κι αλλού η ζωή μας πάει)

Όλοι έχουμε μια και μόνη ζωή. Υπάρχουν βέβαια κ’ αυτοί που πιστεύουν πως η ζωή αυτή είναι προσωρινή και μετά μας περιμένει μια αιώνια. Αυτοί που πιστεύουν ότι η ψυχή είναι αθάνατη, απλά το περιτύλιγμα της- δηλαδή το σώμα- χάνεται, και αυτή συνεχίζει το ταξίδι της στο διηνεκές.

Ότι κι’ αν πιστεύει κανείς κάποια στιγμή σε όλους γεννιέται το ερώτημα. Άραγε η ζωή που κάνουμε είναι αυτή που θέλαμε ή μήπως μας έχει επιβληθεί μια άλλη ζωή που… σκοτώνει τη δική μας.

Ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται στη γη είναι διαφορετικός. Έχει το δικό του αποτύπωμα και τα δικά του χαρίσματα και ταλέντα. Αδιάψευστος μάρτυρας τα παιχνίδια που προτιμούν και οι συνήθειες που έχουν τα παιδιά, αν βέβαια οι γονείς τα σεβαστούν και τα αφήσουν στην ησυχία τους.

Που αγωνιούν και προσπαθούν να κόψουν τις «κακές συνήθειες» των παιδιών που προδίδουν τεμπελιά. Έτσι σαν παράδειγμα αν κάποιο παιδί κάθεται με τις ώρες και χαζεύει τα κύματα, οι γονείς νομίζουν πως «κάτι έχει» και σπεύδουν να «ομαλοποιήσουν» τα πράγματα. Χωρίς να φαντάζονται καν ότι μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να «δολοφονούν» έναν μελλοντικό διάσημο ωκεανολόγο.

Αυτή ακριβώς η «ομαλοποίηση» είναι που ευνουχίζει το παιδί, του στερεί την ελεύθερη βούληση και καταστρέφει την θέληση του να ζήσει τη δική του ζωή. Ποιο είναι το αντίδοτο; Μα φυσικά η αγάπη. Μόνο έτσι τα παιδιά μας δεν θα υποχρεωθούν να τραγουδήσουν κάποτε «εμείς γι’ αλλού κινήσαμε γι’ αλλού, κι αλλού η ζωή μας πάει…».