Ο τρίτος μήνας του φθινοπώρου έφτασε στο τέλος του. Οι τελευταίες ημέρες ήταν πράγματι φθινοπωρινές: είχαν όλο αυτό που οι μετεωρολόγοι περιγράφουν ως άστατα καιρικά φαινόμενα, Εκεί που ξυπνούσες το πρωί μέσα στο γκρίζο και με την υγρασία να σου τρυπά το δέρμα και τα κόκαλα, δυο ώρες μετά, περπατώντας στον δρόμο, έσκαγες από τη ζέστη και ήθελες να πετάξεις το πανωφόρι σου.

Τα μεσημέρια και περισσότερο τα απογεύματα, λίγο πριν πέσει το χειμέριο σκοτάδι, όταν τα γκρίζα σύννεφα σου έκαναν τη χάρη να αφήσουν ένα κενό για τις αδύναμες πια αχτίδες του ήλιου, όλα γλύκαιναν και έπαιρναν ένα χρώμα άλλοτε κίτρινο, άλλοτε πορτοκαλί.

Δεν μπορούσες να το περιγράψεις, μόνο προβληματιζόσουν γιατί δεν ήξερες από πού προήλθε τόση ομορφιά, και γιατί η πόλη που άλλες φορές τόσο πολύ σε απωθεί, τώρα τόσο σε γοητεύει και το μόνο που θέλεις είναι να αλητεύεις στους δρόμους της.

Βράδιαζε και στο βάθος του φθινοπωρινού δρόμου λιγόστευε όλο και / πιο πολύ το φως / σα να τέλειωνε για πάντα ο κόσμος*.

Ένα θερμό κόκκινο χρώμα αρχίζει τότε να σε τυλίγει. Τελικά αυτό ήταν: κόκκινο, ζεστό όπως το κεραμιδί, οξύ σαν το κίτρινο από τα φύλλα που παρασέρνει η βροχή  γήινο σαν το χώμα, δυνατό σαν τις φλόγες που σου ξυπνούν στην καρδιά οι μέρες αυτές  μίγμα επιθυμιών και ελπίδας. Η ώρα είναι έξι. Άρχισε να κάνει περισσότερο κρύο. Τα σύννεφα πύκνωσαν πάλι, η Γη έκανε ακόμη μερικά βήματα γύρω από τον ήλιο και από τον εαυτό της και η νύχτα έρχεται. Νωρίς όπως συνηθίζει Νοέμβρη μήνα.