Με τη λάσπη χτίζεις σπίτια και παλάτια.

Μπορεί όμως και να σε θάψει συμβολικά ή πραγματικά. Η τραγική εμπειρία της Μάνδρας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Με τη λάσπη όμως  μπορείς να κάνεις και «πόλεμο».

Την βάζεις στον ανεμιστήρα και όποιον πάρει ο χάρος. Δυστυχώς με αυτό το «τελετουργικό»- ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια- ξεπερνάμε σαν χώρα τις εντάσεις.

Συνηθίσαμε ο δημόσιος χώρος να αποτελεί μια μόνιμη αρένα καταγγελίας. Αντί να λειτουργεί ως βήμα συνεννόησης και σχεδιασμού, θριαμβεύει η ύβρις, η αλαζονεία, η σκοπιμότητα, το μικροκομματικό συμφέρον.

Η πολιτική ανευθυνότητα, η καταστροφολογία και η συγκάλυψη αποτελούν τον οικείο χώρο που οι κήρυκες της διχόνοιας κάνουν το καθημερινό τους πλιάτσικο.

Με βασικό υλικό τη λάσπη χτίζουν την πραγματικότητα που τους βολεύει σε μια δημοκρατία των ψευδαισθήσεων, των προνομίων της βλακείας και της δήθεν ευπρέπειας.

Σε μια κοινωνία μονίμως υπνούσα που όταν ξυπνά αλαφιασμένη διαπιστώνει ότι τα όνειρα της έχουν πνιγεί στους οχετούς των μπαζωμένων ρεμάτων της…