Κάποτε στην πολιτική ζωή του τόπου υπήρχε και αξιοπρέπεια. Οι «χαμένοι» δις και τρις, αναγνώριζαν την ήττα τους και αποσύρονταν από το δημόσιο βίο. Ασχολούνταν πλέον με τη συγγραφή των απομνημονευμάτων τους, αλλά αυτό, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αφορούσε τους ίδιους άντε και μικρό αριθμό των περιοίκων τους.

Σήμερα εντυπωσιάζει η εμμονή ξοφλημένων πολιτικών «προσωπικοτήτων» να αναζητούν τα φώτα της δημοσιότητας, με έκδηλη τάχα την αγωνία για το μέλλον του τόπου, με ριζοσπαστικές δήθεν προτάσεις και σχέδια για την εθνική ανάταση.

Παλιοί και νέοι σοσιαλιστές, κεντρώοι, κεντροδεξιοί ή κεντροαριστεροί γυρνούν δώθε-κείθε μπας και βρουν το νέο χώρο που θα χωρέσει την ταλαίπωρη ύπαρξή τους. Τυχάρπαστοι γυρολόγοι διάττοντες αστέρες της δημοσιότητας συναθροίζονται με την ελπίδα να διασωθούν μη θέλοντας επ’ ουδενί να παραδεχθούν ότι πάει πέρασε η μπογιά τους.

Το γελοίο είναι ότι μας ξεκουφαίνουν λέγοντας ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να υπηρετήσουν με κάθε ικμάδα της ύπαρξής τους το συμφέρον μας, το συμφέρον των φτωχών και των αδυνάτων.

Αναρωτιέμαι αν αυτό διακαώς επιθυμούν γιατί δεν το έκαναν όταν απολάμβαναν την εμπιστοσύνη ικανού πλήθους ψηφοφόρων που τους έστελναν να θρονιάζονται στα έδρανα της Βουλής και όσοι δεν τα «κατάφερναν» σε υψηλές και προσοδοφόρες θέσεις του δημοσίου. Αναρωτιέμαι επίσης πώς διάολε θα απαλλαγούμε από δαύτους…